با دوستان‌

راهكار اول: برابرى و برادرى‌

ما، همه دوست داريم ديگران به ما احترام بگذارند، عزّت و آبروى ما را حفظ كنند، عذر ما را بپذيرند و از خطاى ما چشم بپوشند و آن را براى كسى نگويند و رازهاى ما را فاش نكنند؛ آيا ديگران، اينها را از ما نمى‌خواهند؟ پس نخستين اصل در رفتار- كه مهم‌ترين هم هست-، اين است: همان‌گونه با مردم رفتار كن، كه دوست دارى مردم با تو رفتاركنند.[407]

بايد دوست را برادرى بدانيم كه فقط همزاد ما نيست،[408] بلكه برتر از اين، او خود ماست و ما وظيفه داريم در رفتار با او، خودمان را به جاى او بگذاريم‌[409]. كه اگر چنين كرديم، عدالت ورزيده‌ايم و لقب عادل، برازنده ماست.[410]

راهكار دوم: خوش ... بودن‌

اگر به گفتار و رفتار خود، عملًا پيشوند خوش را بيفزاييم، حتماً ارتباطهاى خوش و سرزنده‌اى خواهيم داشت.

در اولين لحظه ديدار و پيش از نزديك شدن دوست، بايد خوشرو باشيم. كليد گشودن دل دوست، خوشرويى و لبخند است. چهره شكفته، پيام محبّت است و فرستادن موج دوستى. لب گشودن، دل گشودن را به ارمغان مى‌آورد و خود، اولين كار نيك در نخستين ثانيه‌هاى ارتباط است و در مقابل، ابروان گره خورده، بستن دريچه ارتباط.[411]

كار زيباى ديگر، خوشگويى است، سخن گفتن بدون تحقير و مسخره كردن و سرزنش، سخن گفتن به قصد زدودن اندوه و از ميان بردن بيم و در آغاز، سلام دادن.

[407]. ميزان الحكمة، ح 12966.

[408]. همان، ح 145.

[409]. نهج البلاغة، نامه 31.

[410]. ميزان الحكمة، ح 12004.

[411]. الكافى، ج 2، ص 188.