و امام صادق (عليهماالسلام) فرموده است:

لَوْ اتيتُ بِشَابٍّ مِنْ شبابِ الشيعَةِ لا يَتَفَقَّهُ فِى الدّينِ لَأَدَّبتُهُ.[305]

اگر جوانى از جوانان شيعه را بيابم كه در پى دين‌پژوهى نيست، او را ادَب مى‌كنم.

پيشوايان معصوم زمان دين پژوهى را آغاز جوانى مى‌دانند به گونه‌اى كه جوان پيش از هجوم انديشه‌هاى انحرافى‌[306] خود را با شناخت واقعى دين بيمه كند.

3. قرآن شناسى‌

قرآن، كتاب قانون و معجزه الهى است. هرگونه أنس با قرآن مانند نگاه كردن، خواندن، تأمل كردن در آيات آن نتايج گران‌بهايى را به ارمغان مى‌آورد. پيامبر خدا (ص) به جوانان توصيه فرمود كه در جوانى با قرآن مأنوس شوند:

مَنْ تَعَلَّم القرآنَ فى شَبيبَتِهِ اخْتَلَطَ بِلَحْمِهِ ودِمِه.[307]

هر كه قرآن را در جوانى‌اش فرا گيرد، با گوشت و خونش عجين مى‌شود.

اميرمؤمنان (ع) نيز در نامه‌اى به فرزندش، نخستين گامِ تربيتى را آموزش قرآن مى‌داند:

وَأَنْ ابتدِئَكَ بتعليم كتابِ اللهِ عزّوجلّ وتأويلِهِ وشرائع الاسلامِ واحكامِهِ.[308]

و اين كه نخست، به تو كتاب خدا را بياموزم و تفسير قرآن و شريعت اسلام و احكام آن را به تو تعليم دهم.

4. شناخت دوست و دشمن‌

چهارمين راه‌كار معرفتى شناخت دوست و دشمن است. جايگاه دوست در سرنوشت انسان تأثير مستقيم دارد بنا بر اين جوانِ علاقمند به خوشبختى بايد در

[305]. همان.

[306]. تهذيب الأحكام، ج 8 ص 111 ح 381.

[307]. حكمت‌نامه جوان، ص 80 ح 64 به نقل از كنز العمّال، ج 1 ص 532 ح 2381.

[308]. نهج البلاغة، نامه 31.