إغتَنموا الدّعاءَ عِندَ الرّقَة فَإنّها رحمَةً.[250]

هرگاه در خود، احساس رقّت قلب كرديد، دعا كردن را غنيمت شمريد.

نجوا كردن و آهسته سخن گفتن با خداوند، يكى ديگر از آداب دعاست؛ زيرا هيچ كس مانند او به انسان، نزديك نيست.

يكى ديگر از زيباترين آداب دعا، بلندهمّتى و درخواست‌هاى بزرگ داشتن است. از آن‌جا كه نيايشگر، خدا را مى‌شناسد و از فضل او درخواست مى‌كند، بنا بر اين، بيشترين‌ها و برترين‌ها را از خدا مى‌جويد. پيامبر (ص) فرموده است:

اسْأَلُوا اللهَ وَ أجْزِلُوا؛ فَإِنَّه لا يَتَعاظَمُهُ شيئاً.[251]

از خدا بخواهيد و فراوان بخواهيد؛ زيرا هيچ چيز، بر او گران نمى‌آيد.

پافشارى بر دعا، يكى ديگر از آداب دعا كردن است. بنده از خداوند، نااميد نمى‌شود؛ بلكه بر خواسته‌هاى خويش، اصرار مى‌ورزد. پيامبر خدا (ص) فرموده است:

إِنَّ الله يُحِبُّ السّائلَ اللَّحوحَ.[252]

خداوند، درخواست كننده اصرارگر را دوست دارد.

پايان دعا

انسانى كه به اجابت دعاهاى خود خوش‌بين است، بايسته است كه دعاى خود را با «آمين» گفتن به پايان رسانَد.

پيامبر خدا (ص)، ادب پايان دعا را چنين آموزش داده:

إذا دَعا أحَدُكُم فليُؤَمِّن عَلى دَعائِهِ.[253]

هرگاه يكى از شما دعا كرد، آن را به «آمين» ختم كند.

گفتن «ما شاء الله»، «لا حول و لا قوّةَ إلّا بِالله» و نيز كشيدن كفِ دست‌ها به صورت، از جمله آداب پايانى دعاست. آن‌گاه، دعا، با حمد الهى به پايان مى‌رسد.

[250]. مسند الشهاب، ج 1، ص 402، ح 692.

[251]. عدّة الدّاعى، ص 36.

[252]. عدّة الدّاعى، ص 143.

[253]. الفردوس، ج 1، ص 316، ح 1250.