سال‌ها بعد، امام حسن عسكرى (ع)، نيز وقتى اين كتاب را مشاهده مى‌كند، يونس را به نيكى مى‌ستايد و مى‌فرمايد:

أعطاهُ اللهُ بِكُلِّ حَرف نوراً يوم القيامة[202]

خداوند، در روز قيامت، براى هر حرف از آن، نورى به او عطا فرمايد!

گفتنى است كه ستايش يونس بن عبد الرحمان در منابع اوّليه، بسيار بوده است و تنها بخشى از آنها به دست ما رسيده است.[203]

زندگى علمى‌

يونس بن عبد الرحمان، پس از يك دوره بيست ساله تحصيل علوم اسلامى، به مرحله استادى رسيد.[204] او هم شاگرد مستقيم دو امام، يعنى امام كاظم و امام رضا (عليهماالسلام) بوده،[205] و هم به واسطه بعضى از اساتيدش، از امامان پيش از آنها، حديث گزارش كرده است.

او برنامه زندگى‌اش را اين گونه منظّم كرده بود كه هر روز به چهل تن از برادران دينى‌اش سر مى‌زد و سپس به خانه مى‌آمد، غذا مى خورد و خود را براى نماز، آماده مى‌كرد و پس از آن، مشغول مطالعه، پژوهش و تأليف كتاب مى‌گرديد.[206]

فضل بن شاذان، يكى از محدّثان همدوره او مى‌گويد: «در اسلام، كسى به ژرف كاوى و دانايى از سلمان فارسى نيامده است و پس از او، فردى ژرف‌كاوتر و داناتر از يونس بن عبد الرحمان، نيامده است».[207]

يونس بيش از سى كتاب، نگاشته كه نام آنها موجود است.[208]

[202]. رجال النجاشى، ص 446، ش 1208.

[203]. همان جا.

[204]. رجال الكشّى، ص 485، ش 918.

[205]. رجال النجاشى، ص 446، ش 1208.

[206]. رجال الكشّى، ص 485، ش 918.

[207]. همان، ص 484، ش 914.

[208]. همان جا.