مى‌كردند، مورد نكوهش قرار گرفته‌اند.[1713]

از مواردى كه پيامبر خدا (ص) همواره رعايت مى‌نمود، استفاده از عطر بوده است. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

كانَ رَسولُ اللهِ يُنفِقُ فِى الطَّيبِ أكثَرَ مِمّا يُنفِقُ فِى الطَّعامِ.[1714]

پيامبر خدا (ص) براى عطر، بيش از غذا خرج مى‌كرد.

نُه. لذّت شوخى‌

شوخى و خنده، از عوامل شادى و نشاط است. پيامبر (ص) يكى از ويژگى‌هاى اهل ايمان را شوخ‌طبعى آنان مى‌داند.[1715] فضل بن ابى قره نيز مى‌گويد: امام صادق (ع) فرمود: «هيچ مؤمنى نيست، جز اين كه در او «دُعابه» است. گفتم: دعابه چيست؟ فرمود: «شوخى».[1716]

شوخى، موجب نشاط روحى و آسايش روانى مى‌گردد[1717] و فشارهاى روانى را كاهش و غم و اندوه را رفع مى‌كند. سيره معصومان (عليهم السلام) اين بوده كه گاه با استفاده از اين عامل، فشارهاى روانى خود را كنترل مى‌كردند. امام كاظم (ع) مى‌فرمايد:

إنَّ رَسولَ اللهِ كانَ يَأتيهِ الاعرابِىُّ فَيُهدِى لَهُ الهَدِيَةَ ثُمَّ يَقولُ مَكانَهُ اعطِنا ثَمَنَ هَدِيَّتِنا! فَيَضحَكُ رَسولُ اللهِ (ص) وكانَ إذا اغتَمَّ يَقولُ: ما فَعَلَ الأعرابِىُّ لَيتَهُ اتانا.[1718]

گاهى عربى باديه‌نشين، خدمت پيامبر خدا (ص) مى‌رسيد و هديه براى ايشان مى‌آورد و تقديم پيامبر (ص) مى‌كرد. سپس مى‌گفت: پول هديه ما را بده! پيامبر خدا (ص) مى‌خنديد و هر گاه اندوهگين مى‌شد، مى‌فرمود: «آن اعرابى چه كرد! اى كاش دوباره مى‌آمد!».

با ورود اسلام به حجاز به عنوان يك آيين زندگى، برخى از اهل ايمان، از امورى مثل خنديدن و مزاح كردن، دورى مى‌نمودند و زندگى را فقط در نماز و روزه و مناجات خلاصه كرده بودند. پيامبر (ص) با اين انحراف به مبارزه برخاست و رعايت اعتدال را توصيه كرد و از آن جا كه آنان‌

[1713]. ابراهيم نخعى- فى قوله تعالى: يا أيها الذين آمنوا لا تحرموا طيبات ما أحل الله لكم-: كانوا حرّموا الطيب واللحم فأنزل الله هذا فيهم( الدر المنثور، ج 2، ص 307).

[1714]. ميزان الحكمة، ج 7، ص 3338، ح 11321.

[1715]. المُؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ، وَالمُنافِقُ قَطِبٌ غَضِبٌ( تحف العقول، ص 49؛ بحار الأنوار، ج 77، ص 155).

[1716]. الفضلُ بنُ أبى قرَة عن الإمامِ الصّادقِ( ع): ما مِن مؤمنٍ إلّا و فيهِ دُعابَة، قلتُ: و ما الدُّعابَة؟ قالَ: المِزاحُ( الكافى، ج 2، ص 663، ح 2).

[1717]. در كلمات منسوب به امام على( ع): لا بَأسَ بِالمُكافَهَةِ يُرَوِّحُ بِهَا الإنسانُ عَن نَفسِهِ ويَخرُجُ عَن حَدِّ العَبُوسِ( شرح نهج البلاغة، ابن ابى الحديد، ج 20، ص 339، ح 886).

[1718]. الكافى، ج 2، ص 663، ح 1.