به همين جهت، امام زين العابدين (ع) در مناجات خود با خدا چنين حالتى را درخواست مى‌كند:

إلهى ... لا تَجعَلنى مِمَّن يبطِرُهُ الرَّخاءُ، ويصرَعُهُ البَلاءُ؛ فَلا يدعوك إلّا عِندَ حُلولِ نازِلَةٍ، ولا يذكرُك إلّا عِندَ وُقوعِ جائِحَةٍ، فَيصرَعُ لَك خَدُّهُ، وتُرفَعُ بِالمَسأَلَةِ إلَيك يدُهُ.[788]

پروردگار من! ... مرا از آنانى قرار مده كه خوشى سرمستش مى‌كند و بلا، به زمينش مى‌زند. چنين كسى، تنها در هنگام گرفتار آمدنْ تو را مى‌خوانَد و تنها به وقت مصيبتْ به ياد تو مى‌افتد و گونه‌اش را بر خاك مى‌نهد و دست تقاضايش به درگاه تو بلند مى‌شود.

نماز خواندن‌

در همين راستا، خواندن نماز و يارى خواستن از خداوند متعال، عامل مهمّى در كاهش دادن فشارهاى روانى است. نماز، برقرارى پيوند با خداست؛ خداوندى كه هم مهربان است هم مقتدر و هم شكست‌ناپذير. ارتباط با چنين منبع رحمت و قدرتى، پشتوانه بسيار مهمّى به شمار مى‌رود كه انسان را همانند فولاد، مقاوم مى‌سازد. در رأس همه، نمازهاى واجب است. پيامبر اكرم (ص) تضمين كرده كه اگر كسى به نماز اهتمام داشته باشد، گرفتارى و اندوه از وى جدا مى‌شود.[789] گام بعدى، نمازهاى مستحبّى است. نمازهاى واجب، نياز شرايط عادى زندگى هستند. براى شرايط دشوار، بايد ارتباط با خدا را افزايش داد و نماز بيشترى خواند. اين جاست كه نمازهاى مستحبّى، معنا مى‌يابند. نمازهاى مستحبّى، نياز انسان به توان بيشتر در شرايط دشوار را تأمين مى‌كنند. از اين روست كه پيامبر خدا (ص) هر گاه محزون مى‌گشت، به نماز پناه مى‌بُرد و از آن كمك مى‌گرفت.[790] همين معنا در باره امير مؤمنان (ع) نيز روايت شده است. ابو بصير نقل مى‌كند كه امام صادق (ع) در اين باره فرمود:

كانَ عَلِى (ع) إذا هالَهُ شَى‌ءٌ فَزِ عَ إلَى الصَّلاةِ.

على (ع) اين گونه بود كه هر گاه چيزى ايشان را نگران مى‌كرد، به نماز پناه مى‌بُرد.

امام صادق (ع) در ادامه، اين آيه را تلاوت فرمود: (وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ؛[791] و از صبر و نمازْ كمك بگيريد).[792]

[788]. بحار الأنوار، ج 94، ص 130، ح 19.

[789]. پيامبر خدا( ص): ما مِن عَبدٍ اهتمّ بِمَواقيتِ الصّلاةِ ومَواضعِ الشّمسِ، إلّا ضَمِنتُ لَه الرَّوحَ عِندَ المَوتِ، وانقِطاعَ الهُمومِ والأحزانِ والنَّجاةَ مِن النّار( الأمالى، مفيد، ص 136، ح 5؛ بحار الأنوار، ج 83، ص 9، ح 5).

[790]. مسند ابن حنبل، ج 9، ص 85، ح 23359؛ اسد الغابة، ج 3، ص 502؛ فتح البارى، ج 1، ص 211؛ تفسير الثعلبى، ج 5، ص 357. نيز، ر. ك: كنز العمّال، ج 7، ص 69، ح 18001؛ مجمع البيان، ج 1، ص 217.

[791]. سوره بقره، آيه 42.

[792]. الكافى، ج 3، ص 480.