اگر قانون الهى، تنها نقشه راه شادكامى و يگانه برنامه سعادت است، لازمه تحقّق شادكامى، پيروى از اين برنامه است. اين جاست كه توحيد در فرمان‌بردارى، با توحيد در حكم، پيوند مى‌خورد. باور به توحيد در حكم، بدون توحيد در اطاعت، به شادكامى ختم نمى‌شود. لذا بايد از برنامه شادكامى خداوند متعال پيروى نمود.

خلاصه فصل‌

سعادت و شادكامى انسان، يك «حقيقت موجود» است كه هر چند جِرم مادى و قابل رؤيت ندارد، امّا داراى ماهيتى است كه آفريده شده و وجود دارد. از اين رو، همانند ديگر آفريده‌ها، حقيقتى است كه قوانين خاص خود را دارد. همچنين برخى امور هستى، مانند ماهيت انسان، دنيا و آخرت و امورى از اين دست كه با شادكامى ارتباط پيدا مى‌كنند، قوانين خاص خود را دارند. نكته ديگر اين كه بر اساس واقعيت‌هاى حاكم بر ماهيت شادكامى، امورى را بايد انجام داد تا شادكامى تحقّق يابد و امورى را بايد ترك كرد تا شادكامى آسيب نبيند. اينها در حقيقت، نقشه راه شادكامى را ترسيم مى‌كنند و كسى كه بخواهد به آن هدف دست يابد، بايد از اين مسير حركت كند. بنا بر اين، شادكامى، همانند هر رويداد ديگرى، ماهيتى دارد (بُعد تكوين) كه براى تحقّق آن بايد مسائلى را رعايت نمود (بُعد تشريع).

بر اساس آنچه از متون دينى به دست مى‌آيد، شادكامى، پايه نظرى بنيادينى دارد و آن توحيد است. اين پايه نظرى، خود چند جزء دارد:

يكى، مبانى الهياتى نظريه توحيد است كه به صفات خود خداوند متعال مى‌پردازد؛

ديگرى، مبانى جهان‌شناختى نظريه است كه به ابعادى از جهان (به عنوان محيط زندگى) مى‌پردازد كه مربوط به شادكامى بوده و خداوند، آنها را تنظيم كرده است؛

سومى، مبانى انسان‌شناختى اين نظريه است كه به ابعادى از انسان مى‌پردازد كه مربوط به شادكامى است و خودِ خداوند آنها را تنظيم كرده است؛

و چهارمى، مبانى دين‌شناختى نظريه توحيد است كه به ابعادى از دين مى‌پردازد كه مربوط به شادكامى است و آنها را نيز خداوند تنظيم كرده است.

البته اين مبانى، همگى در عرض هم قرار ندارند. هر چند مبانى، در رأس عوامل قرار دارند، امّا مبانى چهارگانه، خود در عرض هم نيستند و ارزش يكسان و جايگاه برابر ندارند. از اين رو، مبانى خداشناختى در رأس قرار دارد و سپس از دل آن، مبانى انسان‌شناختى، جهان‌شناختى و دين‌شناختى خارج مى‌شود و اين بدان جهت است كه همه امور عالم، از خدا و به دست خداوند است.