176. عنه عليه السلام: صَلاةُ الرَّجُلِ في مَنزِلِهِ جَماعَةً تَعدِل أربَعًا و عِشرينَ صَلاةً، و صَلاةُ الرَّجُلِ جَماعَةً فِي المَسجِدِ تَعدِلُ ثَمانيَ و أربَعينَ صَلاةً مُضاعَفَةً فِي المَسجِدِ ... إنَّ الصَّلاةَ فِي المَسجِدِ فَردًا بِأربَعٍ و عِشرينَ صَلاةً، و الصَّلاةُ في مَنزِلِكَ فَردًا هَباءً مَنثورًا لا يَصعَدُ مِنهُ إلَى اللّهِ شَي‌ءٌ، و مَن صَلّى في بَيتِهِ جَماعَةً رَغبَةً عَنِ المَسجِدِ فَلا صَلاةَ لَهُ و لا لِمَن صَلّى مَعَهُ إلّا مِن عِلَّةٍ تَمنَعُ مِنَ المَسجِدِ[285].

7/ 13

الدُّعاءُ عِندَ الافتِتاح‌

177. رسول اللّه صلى الله عليه و آله‌ في دُعائِهِ حينَ يَفتَتِحُ الصَّلاةَ بَعدَ التَّكبيرِ: وَجَّهتُ وَجهيَ لِلّذي فَطَرَ السَّماواتِ و الأَرضَ حَنيفًا و ما أنَا مِنَ المُشرِكينَ، إنَّ صَلاتي و نُسُكي و مَحيايَ و مَماتي للّهِ رَبِّ العالَمينَ لا شَريكَ لَهُ، و بِذلِكَ امِرتُ و أنَا مِنَ المُسلِمينَ، اللّهُمَّ أنتَ المَلِكُ لا إلهَ إلّا أنتَ سُبحانَكَ أنتَ رَبّي و أنَا عَبدُكَ، ظَلَمتُ نَفسي و اعتَرَفتُ بِذَنبي فَاغفِر لي ذُنوبي جَميعًا إنَّهُ لا يَغفِرُ الذُّنوبَ إلّا أنتَ، و اهدِني لِأحسَنِ الأَخلاقِ لا يَهدي لِأَحسَنِها إلّا أنتَ، و اصرِف عَنّي سَيِّئَها لا يَصرِفُ عَنّي سَيِّئَها إلّا أنتَ، لَبَّيكَ و سَعدَيكَ أنَا بِكَ و إلَيكَ، و لا مَنجى و لا مَلجَأَ إلّا إلَيكَ، أستَغفِرُكَ و أتوبُ إلَيكَ‌[286].

178. الإمام الصادق عليه السلام: كانَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام يَقولُ لِأَصحابِهِ: مَن أقامَ الصَّلاةَ و قالَ قَبلَ أن يُحرِمَ و يُكَبِّرَ: يا مُحسِنُ قَد أتاكَ المُسي‌ءُ و قَد أمَرتَ المحسِنَ أن يَتَجاوَزَ عَنِ المُسي‌ءِ، و أنتَ الُمحسِنُ و أنَا المُسي‌ءُ، فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ و تَجاوَز عَن قَبيحِ ما تَعلَمُ مِنّي، فَيَقولُ‌

اللّهُ تَعالى: مَلائِكَتِي اشهَدوا أنّي قَد عَفَوتُ عَنهُ و أرضَيتُ عَنهُ أهلَ تَبِعاتِهِ‌[287].

176. امام صادق عليه السلام: نماز مرد در خانه‌اش به جماعت، برابر بيست و چهار نماز است و نماز مرد به جماعت در مسجد برابر چهل و هشت نماز [با پاداش‌] دو چندان شده در مسجد است. ... همانا نماز فرادا در مسجد برابر بيست و چهار نماز است و نماز فرادا در خانه‌ات چون گرد و غبار، پراكنده و نابود مى‌گردد و چيزى از آن به سوى خداوند بالا نمى‌رود. و هر كس از روى بى‌اعتنايى به مسجد، در خانه‌اش نماز جماعت بخواند، او و هر كس كه با او نماز خوانده، نمازى ندارند، جز به سبب گرفتاريى كه از رفتن به مسجد باز مى‌دارد.

7/ 13 دعا كردن در آغاز نماز

177. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله‌ در دعايش هنگامى كه مى‌خواست پس از تكبير، نماز را آغاز كند: پاكدلانه به كسى روى آوردم كه آسمانها و زمين را آفريده و من از مشركان نيستم. نماز و عبادتم، زندگى و مرگم، براى پروردگار بى‌همتاى جهانيان است و به اين فرمان يافته‌ام و به آن تسليم هستم. خدايا، تو ... و جز تو خدايى نيست. تو را تسبيح مى‌كنم. تو پروردگار من هستى و من بنده توام. به خود ستم كردم و به گناهم اعتراف دارم. پس گناهانم را بپوشان كه هيچكس جز تو، گناهان را نمى‌پوشاند. و به نيكوترين خويها، راهنمايى‌ام كن كه جز تو به آن‌ها راهنمايى نمى‌كند و خويهاى زشت را از من دور ساز كه جز تو دور نكند. آماده و حاضرم، من با تو و به سوى تو هستم و جز به سوى تو راه نجات و پناهى نيست. از تو آمرزش مى‌طلبم و به تو باز مى‌گردم.

178. امام صادق عليه السلام: اميرمؤمنان عليه السلام به يارانش مى‌فرمود: هر كس كه نماز بر پا دارد و پيش از تكبيرة الاحرام بگويد: «اى نيكوكار، زشت كار نزد تو آمد و خود به نيكوكار فرمان داده‌اى كه از زشتكار بگذرد. تو نيكوكارى و من زشتكار، پس بحق محمّد و خاندانش بر محمد و خاندانش درود

فرست و از زشتيهايى كه از من مى‌دانى درگذر»، خدا مى‌فرمايد: فرشتگان من، گواه باشيد كه او را بخشيدم و طلبكاران او [حقوق مالى و غير آن‌] را راضى ساختم.

[285] أمالي الطوسي: 696/ 1486 عن رزيق.

[286] سنن الترمذي: 5/ 487/ 3423، صحيح مسلم: 1/ 534/ 201، سنن أبي داود: 1/ 202/ 760، مسند ابن حنبل: 1/ 219/ 803، السنن الكبرى: 2/ 32/ 2343، فضائل الصحابة لابن حنبل: 2/ 695/ 1188 كلّها عن عبيد اللّه بن أبي رافع عن الإمام عليّ عليه السلام.

[287] فلاح السائل: 155 عن بكر بن محمّد الأزدي.