الفصل التاسع و الثلاثون: جَوازُ الجَمعِ و فَضلُ التَّفريقِ بَينَ الصَّلاتَينِ‌

600. ابنُ عُمَر: كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله إذا جَدَّ بِهِ السَّيرُ أو حَزَبَهُ أمرٌ جَمَعَ بَينَ المَغرِبِ و العِشاءِ[856].

601. الحَلَبيُّ عَن أبي عَبدِ اللّهِ عليه السلام: كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله إذا كان في سَفَرٍ أو عَجَّلَت بِهِ حاجَةٌ يَجمَعُ بَينَ الظُّهرِ و العَصرِ و بَينَ المَغرِبِ و العِشاءِ.

و قالَ أبو عَبدِ اللّهِ عليه السلام: لا بَأسَ بِأَن تُعَجِّلَ عِشاءَ الآخِرَةِ فِي السَّفَرِ قَبلَ أن يَغيبَ الشَّفَقُ‌[857].

602. الإمام عليّ عليه السلام: كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَجمَعُ بَينَ المَغرِبِ و العِشاءِ فِي اللَّيلَةِ المَطيرَةِ، فَعَلَ ذلِكَ مِرارًا[858].

603. مُعاذُ بنُ جَبَل: إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله جَمَعَ بَينَ الظُّهرِ و العَصرِ، و المَغرِبِ و العِشاءِ، عامَ تَبوكٍ‌[859].

604. ابنُ عَبّاس: جَمَعَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله بَينَ الظُّهرِ و العَصرِ، و المَغرِبِ و العِشاءِ،

بِالمَدينَة في غَيرِ خَوفٍ و لا مَطَرٍ[860].

فصل سى و نهم: روابودن با هم خواندن و فضيلت جدا خواندن دو نماز

600. ابن عمر: هرگاه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در سفر شتاب مى‌كرد، يا كارى بر او دشوار مى‌آمد، نماز مغرب و عشاء را با هم مى‌خواند[861].

601. حلبى از امام صادق عليه السلام: هرگاه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در سفر بود يا نيازى او را وادار مى‌كرد، نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را با هم مى‌خواند. و امام صادق افزود: عيبى ندارد كه نماز عشاء آخر را در سفر زودتر و پيش از آنكه شفق ناپديد شود، بخوانى.

602. امام على عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در شبهاى بارانى، نماز مغرب و عشاء را با هم مى‌خواند، اين كار را بارها انجام داد.

603. معاذ بن جبل: همانا پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در سال (غزوه) تبوك، نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را با هم خواند[862].

604. ابن عباس: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در مدينه، نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را با هم مى‌خواند، بى آنكه وحشتى در كار باشد و يا باران بيايد.

[856] سنن النسائي: 1/ 289، صحيح البخاري: 1/ 373/ 1055، صحيح مسلم: 1/ 488/ 42 كلاهما عن سالم عن أبيه، سنن الترمذي: 2/ 441/ 555، مسند ابن حنبل: 2/ 318/ 5163 كلاهما عن ابن عمر مع خلوّ ما ذكر من المصادر من قوله« أو حَزَبَهُ أمرٌ».

[857] الكافي: 3/ 431/ 3، التهذيب: 3/ 233/ 118.

[858] قرب الإسناد: 115/ 401 عن الإمام الصادق عن أبيه عليهما السلام.

[859] أمالي الطوسي: 386/ 840؛ صحيح مسلم: 1/ 490/ 52 قريب منه، سنن الترمذي: 2/ 440/ 554، سنن ابن ماجة: 1/ 340/ 1070 زاد في آخره« في السفر»، سنن أبي داود: 2/ 4/ 1206 قريب منه، مسند ابن حنبل: 8/ 234/ 22073 و ص 245/ 22123.

[860] صحيح مسلم: 1/ 491/ 54، مسند ابن حنبل: 1/ 480/ 1953 و ص 758/ 3323، السنن الكبرى: 3/ 237/ 5548.

[861] عبارت« كارى بر او دشوار مى‌آمد» فقط در منبع نخست موجود است.

[862] در سنن ابن ماجه، در پايان حديث آمده است:« در سفر».