496. عنه صلى الله عليه و آله: مَنِ اشتَرى ثَوبًا بِعَشرَةِ دَراهِمَ و فيهِ دِرهَمٌ حَرامٌ لَم يَقبَلِ اللّهُ لَهُ صَلاةً ما دامَ عَلَيهِ‌[717].

497. الإمام عليّ عليه السلام: انظُر فيما تُصَلّي، و عَلى ما تُصَلّي، إن لَم يَكُن مِن وَجهِهِ و حِلِّهِ فَلا قَبولَ‌[718].

498. رسول اللّه صلى الله عليه و آله: لا يَقبَلُ اللّهُ عز و جل صَلاةَ رَجُلٍ لا يُؤَدِّي الزَّكاةَ حَتّى يَجمَعَهُما، فَإِنَّ اللّهَ عز و جل قَد جَمَعَهُما، فَلا تُفَرِّقوا بَينَهُما[719].

499. الإمام الباقر عليه السلام: إنَّ اللّهَ عز و جل قَرَنَ الزَّكاةَ بِالصَّلاةِ فَقالَ: «أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ»[720]* فَمَن أقامَ الصَّلاةَ و لَم يُؤتِ الزَّكاة لَم يُقِمِ الصَّلاةَ[721].

500. الإمام الصادق عليه السلام: مَن نَظَرَ إلى أبَوَيهِ نَظَرَ ماقِتٍ و هُما ظالِمانِ لَهُ لَم يَقبَلِ اللّهُ لَهُ صَلاةً[722].

501. عنه عليه السلام: أيُّمَا امرَأَةٍ تَطَيَّبَت لِغَيرِ زَوجِها لَم تُقبَل مِنها صَلاةٌ حَتّى تَغتَسِلَ مِن طيبِها كَغُسلِها مِن جَنابَتِها[723].

502. فيما أوحَى اللّهُ تَعالى إلى داوُدَ عليه السلام: لَرُبَّما صَلَّى العَبدُ فَأَضرِبُ بِها وَجهَهُ و أحجُبُ عَنّي صَوتَهُ، أ تَدري مَن ذلِكَ يا داوُدُ؟ ذلِكَ الَّذي يُكثِرُ الالتِفاتَ إلى حَرَمِ المُؤمِنينَ بِعَينِ الفِسقِ، و ذلِكَ الَّذي حَدَّثَتهُ نَفسُهُ لَو وَلي أمرًا لَضَرَبَ فيهِ الأَعناقَ ظُلمًا[724].

راجع: الفصل 23- 26؛ و الحديث 164 و 220 و 258 و 267 و 288.

496. هر كس جامه‌اى به ده دينار بخرد و يك درهمش حرام باشد، خداوند تا هنگامى كه در بر اوست، نمازش را نمى‌پذيرد.

497. امام على عليه السلام: بنگر در چه نماز مى‌خوانى و بر چه نماز مى‌گزارى، اگر از راه و طريقه حلالش نباشد، پذيرشى نيست.

498. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند عز و جل نماز كسى را كه زكات نپردازد، نمى‌پذيرد تا آنگاه كه ميان هر دو جمع كند، كه خداوند عز و جل آن دو را جمع كرده است، پس ميان آن دو جدايى ميندازيد.

499. امام باقر عليه السلام: همانا خداوند عز و جل، نماز را با زكات همراه كرده است و گفته: «نماز برپا داريد و زكات بپردازيد»[725]. پس هر كس نماز برپا دارد و زكات ندهد، نماز را هم بر پا نكرده است.

500. امام صادق عليه السلام: كسى كه به پدر و مادرش كينه توزانه بنگرد، حتّى اگر بر او ستمكار باشند، خداوند نمازى را از او نمى‌پذيرد.

501. هر زنى كه خود را براى غير شوهرش خوشبو كند، نمازش پذيرفته نمى‌شود تا آنگاه كه از آن بوى خوش غسل كند همچون غسل جنابت.

502. در آنچه خداوند متعال به داود وحى كرد: بسا كه بنده نماز مى‌گزارد و آن را به صورتش مى‌زنم و از شنيدن صدايش، خوددارى مى‌كنم. اى داود، آيا مى‌دانى آن چه كسى است؟ آن كسى است كه با چشم ناپاك به حرم مؤمنان، فراوان مى‌نگرد و نيز كسى كه با خود گفته است اگر حاكم مى‌شد به خاطر آن و به ستم گردن مى‌زد.

[717] مسند ابن حنبل: 2/ 417/ 5736، تاريخ بغداد: 14/ 21، الجامع الصغير: 2/ 571/ 8444 كلّها عن ابن عمر.

[718] تحف العقول: 174.

[719] الفردوس: 5/ 133/ 7725، حلية الأولياء: 9/ 250 كلاهما عن أنس.

[720] البقرة: 43، و في سبعة موارد اخرى من القرآن الكريم.

[721] الكافي: 3/ 506/ 23، الفقيه: 2/ 10/ 1584 كلاهما عن معروف بن خرّبوذ.

[722] الكافي: 2/ 349/ 5، تنبيه الخواطر: 2/ 208 كلاهما عن سيف بن عميرة، مشكاة الأنوار: 164.

[723] الكافي: 5/ 507/ 2 عن سعد بن أبي عمرو الجلّاب، الفقيه: 3/ 440/ 4521.

[724] عدّة الداعي: 32.

[725] در هفت جاى ديگر قرآن كريم نيز اين همراهى به چشم مى‌خورد.