422. أنس: إنَّ فَتًى مِنَ الأَنصارِ كانَ يُصَلِّي الصَّلاةَ مَعَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله و يَرتَكِبُ الفَواحِشَ، فَوُصِفَ ذلِكَ لِرَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله فَقالَ: إنَّ صَلاتَهُ تَنهاهُ يَومًا[626].

423. أبو هريرة: جاءَ رَجُلٌ إلَى النَّبيِّ صلى الله عليه و آله فَقالَ: إنَّ فُلانًا يُصَلّي بِاللَّيلِ فَإِذا أصبَحَ سَرَقَ، قالَ: إنَّهُ سَيَنهاهُ ما يَقولُ‌[627].

424. الإمام الصادق عليه السلام: مَن أحَبَّ أن يَعلَمَ أ قُبِلَت صَلاتُهُ أم لَم تُقبَل فَليَنظُر هَل مَنَعَتهُ صَلاتُهُ عَنِ الفَحشاءِ و المُنكَرِ، فَبِقَدرِ ما مَنَعَتهُ مِنهُ قُبِلَت مِنهُ‌[628].

425. عنه عليه السلام: الصَّلاة حُجزَةُ اللّهِ، و ذلِكَ أنَّها تَحجِزُ المُصَلّيَ عَنِ المَعاصي ما دامَ في صَلاتِهِ، قالَ اللّهُ عز و جل: «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ»[629].

426. عنه عليه السلام: اعلَم أنَّ الصَّلاةَ حُجزَةُ اللّهِ فِي الأَرضِ، فَمَن أحَبَّ أن يَعلَمَ ما أدرَكَ مِن نَفعِ صَلاتِهِ فَليَنظُر، فَإِن كانَت صَلاتُهُ حَجَزَتهُ عَنِ الفَواحِشِ و المُنكَرِ فَإِنَّما أدرَكَ مِن نَفعِها بِقَدرِ ما احتَجَزَ[630].

راجع: الحديث 136.

5/ 27

الاستِقامَة

الكتاب:

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ»[631].

427. حُذَيفَة: كانَ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله‌ إذا حَزَبَهُ‌[632] أمرٌ صَلّى‌[633].

421. عمران بن حصين: درباره گفته خدا: «همانا نماز از كار زشت و ناپسند باز مى‌دارد» از پيامبر صلى الله عليه و آله پرسيده شد. فرمود: هر كس، نمازش او را از كار زشت و ناپسند باز ندارد، نمازى ندارد.

422. انس: جوانى از انصار همراه پيامبر نماز مى‌گزارد و كارهاى زشت هم مى‌كرد. اين مطلب را به پيامبر خدا صلى الله عليه و آله گفتند. فرمود: روزى، نمازش او را باز مى‌دارد[634].

423. ابو هريره: مردى نزد پيامبر آمد و گفت: همانا فلانى در شب نماز مى‌خواند و صبح، دزدى مى‌كند. فرمود: آنچه مى‌گويد (نمازش) بزودى او را باز مى‌دارد.

424. امام صادق عليه السلام: هر كس دوست دارد بداند آيا نمازش پذيرفته شده است يا نه، پس بنگرد آيا نمازش، او را از كار زشت و ناپسند بازداشته است، يا نه. پس به هر اندازه كه او را بازداشته، از او پذيرفته شده است.

425. نماز، بازدارنده‌اى الهى است؛ زيرا نمازگزار را تا آنگاه كه در نماز است از گناهان باز مى‌دارد. خداى عز و جل مى‌فرمايد: «همانا نماز از كار زشت و ناپسند باز مى‌دارد».

426. بدان كه نماز بازدارنده‌اى براى خدا در زمين است، پس هر كس دوست دارد بداند چه اندازه از نمازش سود برده، پس بنگرد اگر نمازش او را از كارهاى زشت و ناپسند باز داشته، به همان اندازه كه او را بازداشته، سود جسته است.

5/ 27 پايدارى‌

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از شكيبايى و نماز يارى جوييد؛ كه خدا با شكيبايان است.»

427. حذيفه: هرگاه به پيامبر صلى الله عليه و آله غم و اندوهى مى‌رسيد، نماز مى‌خواند[635].

[626] مجمع البيان: 8/ 447 عن أنس، البحار: 82/ 198 و زاد في آخره« فَلَم يَلبَث أن تابَ».

[627] مسند ابن حنبل: 3/ 457/ 9785، تفسير ابن كثير: 6/ 290 عن جابر.

[628] مجمع البيان: 8/ 447.

[629] التوحيد: 166/ 4.

[630] معاني الأخبار: 237/ 1 عن يونس بن ظبيان.

[631] البقرة: 153، و راجع: البقرة: 45.

[632] في الحديث: كان إذا حزبه أمر صلّى، أي إذا نزل به مهمّ أو أصابه غمّ( لسان العرب: 1/ 309).

[633] سنن أبي داود: 2/ 35/ 1319، مسند ابن حنبل: 9/ 85/ 23359؛ مجمع البيان: 1/ 217 و فيه« كانَ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله إذا حَزَنَهُ أمرٌ استَعانَ بِالصَّلاةِ و الصَّومِ».

[634] در بحار افزوده است:« طولى نكشيد كه توبه كرد».

[635] در مجمع البيان چنين آمده است:« هرگاه پيامبر از چيزى اندوهگين مى‌شد، از نماز و روزه يارى مى‌جست».