384. عنه صلى الله عليه و آله: مَن لَم يُتِمَّ وُضوءَهُ و رُكوعَهُ و سُجودَهُ و خُشوعَهُ فَصَلاتُهُ خِداجٌ‌[574][575].

385. أبو قُتادَة: قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: أسوَأُ النّاسِ سَرِقَةً الَّذي يَسرِقُ صَلاتَهُ، قالوا: يا رَسولَ اللّهِ، و كَيفَ يَسرِقُ صَلاتَهُ؟ قالَ: لا يُتِمُّ رُكوعَها و لا سُجودَها[576].

386. عنه صلى الله عليه و آله: إذا صَلّى أحَدُكُمُ المَكتوبَةَ فَلَم يُتِمَّ رُكوعَها و سُجودَها و تَكبيرَها و التَّضَرُّعَ فيها كانَ كَمِثلِ التّاجِرِ لا يَشِفُّ لَهُ حَتّى بَقيَ رَأسُ المالِ‌[577].

387. عنه صلى الله عليه و آله: مَثَلُ الّذي لا يُتِمُّ صَلاتَهُ كَمَثَلِ الحُبلى حَمَلَت حَتّى إذا دَنا نِفاسُها أسقَطَت، فَلا حَملَ و لا هيَ ذاتُ وَلَدٍ[578].

388. عنه صلى الله عليه و آله: إنَّ مِن أشراطِ القيامَةِ إضاعَةُ الصَّلَواتِ‌[579].

389. الإمام عليّ عليه السلام‌ لَمّا سُئِلَ عَن عَلاماتِ خُروجِ الدَّجّالِ‌: إذا أماتَ النّاسُ الصَّلاةَ و أضاعُوا الأَمانَةَ ...[580].

390. الإمام الصادق عليه السلام: الصَّلاةُ وُكِّلَ بِها مَلَكٌ لَيسَ لَهُ عَمَلٌ غَيرُها، فَإِذا فُرِغَ مِنها قَبَضَها ثمّ صَعِدَ بِها، فَإِن كانَت مَمّا تُقبَلُ قُبِلَت، و إن كانَت مِمّا لا تُقبَلُ قيلَ لَهُ: رُدَّها عَلى عَبدي، فَيَنزِلُ بِها حَتّى يَضرِبَ بِها وَجهَهُ، ثُمَّ يَقولُ: افٍّ لَكَ ما يزالُ لَكَ عَمَلٌ يَعنيني‌[581][582].

383. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: كسى كه ركوع و سجودش را تمام به جا نمى‌آورد، نمازى ندارد[583].

384. هر كس وضو و ركوع و سجودش را تمام به جا نياورد، نمازش ناقص است.

385. ابو قتاده: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: بدترين دزد آن است كه از نمازش مى‌دزدد. گفتند: اى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، چگونه از نمازش مى‌دزدد؟ فرمود: ركوع و سجودش را تمام به جا نمى‌آورد.

386. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هرگاه يكى از شما نماز واجبش را بخواند، ولى ركوع و سجود و تكبير و دعاى آن را، تمام به جا نياورد، همچون بازرگانى است كه سود نمى‌برد تا اينكه تنها سرمايه‌اش باقى مى‌ماند.

387. كسى كه نمازش را تمام به جا نمى‌آورد، همچون زن باردارى است كه در نزديكى زاييدن، بچه‌اش مى‌افتد. پس نه باردار است و نه مادر شده است.

388. از نشانه‌هاى نزديكى قيامت، تباه كردن نمازهاست.

389. امام على عليه السلام‌ هنگامى كه از او نشانه‌هاى طغيان دجال پرسيده شد: هنگامى كه مردم نماز را بميرانند و امانت را تباه كنند.

390. امام صادق عليه السلام: فرشته‌اى بر نماز گمارده شده است كه كار ديگرى غير از آن ندارد. پس هنگامى كه تمام مى‌شود آن را مى‌گيرد و بالا مى‌برد. پس اگر از پذيرفتنى‌ها باشد، پذيرفته مى‌شود و اگر از آن‌ها باشد كه پذيرفته نمى‌شود، به او گفته مى‌شود، آن را به بنده‌ام بازگردان. پس آن را پايين مى‌آورد تا به صورتش بزند. سپس مى‌گويد: اف بر تو، پيوسته عمل تو مرا به زحمت مى‌اندازد[584].

[574] الخداج: أخدج فلان أمره إذا لم يحكمه، قال الأصمعيّ: الخداج النقصان، و أصل ذلك من خداج الناقة إذا ولدت ولدا ناقص الخلق أو لغير تمامٍ( لسان العرب: 2/ 248).

[575] دعائم الإسلام: 1/ 100 عن الإمام عليّ عليه السلام و ص 136.

[576] سنن الدارمي: 1/ 324/ 1302، مسند ابن حنبل: 8/ 386/ 22705، المستدرك على الصحيحين: 1/ 353/ 835، تاريخ بغداد: 8/ 227، السنن الكبرى: 2/ 539/ 3996، الموطّأ: 1/ 167/ 72 عن النعمان بن مرّة، مسند إسحاق بن را هويه: 1/ 374/ 391، المعجم الأوسط: 5/ 59/ 4665 كلاهما عن أبي هريرة.

[577] مسند إسحاق بن راهويه: 1/ 374/ 390 عن أبي هريرة.

[578] السنن الكبرى: 2/ 542/ 4005 عن صالح بن سويد عن الإمام عليّ عليه السلام؛ دعائم الإسلام: 1/ 136 عن الإمام عليّ عليه السلام.

[579] تفسير القمّي: 2/ 304 عن عبد اللّه بن عبّاس.

[580] كمال الدين: 525/ 1، الخرائج و الجرائح: 3/ 1133، مختصر بصائر الدرجات: 30 كلّها عن النزال بن سبرة.

[581] يعنيني: العناء بالفتح و المدّ: التعب و النصب( مجمع البحرين: 3/ 264)، و العَنَت: الوقوع في أمرٍ شاقّ( أيضا: 257).

[582] الكافي: 3/ 488/ 10 عن هارون بن خارجة، ثواب الأعمال: 273/ 2 عن و فيه« يعنّتني» مكان« يعنيني»، المحاسن: 1/ 161/ 231 عن أبي بصير.

[583] در نقل« المعجم الأوسط» آمده است:« نماز كسى كه ركوع و سجود را كامل به جا نمى‌آورد، پذيرفته نمى‌شود».

[584] در« ثواب الاعمال» به جاى« يعنينى»« يعنتّنى» آمده است كه تقريبا همين معنا را دارد.