با دلالت آيه بر عصمت اولى الأمر ، امامت آن‌ها ثابت مى‌شود ؛ زيرا اَحَدى ميان اين دو امر فرق نمى‌گذارد . آن گاه که اين مطلب ثابت شد ، رويکرد آيه به آل محمّد به دست مى‌آيد .

روايت است که اين آيه درباره حجت‌های دوازده گانه نازل گرديد .[354] 

شاعر ، مى‌گويد :

ـ على صدّيق و داناى بشريّت ، و جدا کننده حق از باطل ميان حطيم و زمزم است .

و ديگرى مى‌سرايد :

ـ پرسيد : اگر مى‌دانى بگو که فاروق (تمايز دهنده حق از باطل) کيست ؟ گفتم : آن که دين را آشکار ساخت .

ـ على پدر سِبْطين (حسن و حسين) داناى بشريّت ؛ آن که پيوسته احکام را آشکار مى‌کرد و انتشار مى‌داد .

[354] . مناقب ابن شهر آشوب 1 : 247 ـ 248 -

[355] . مناقب ابن شهرآشوب 2 : 287؛ ابن شهر آشوب ، اين شعر را به شخصى قمّى نام نسبت مى‌دهد .

[356] . مناقب ابن شهر آشوب 2 : 287 ؛ در اين مأخذ به جاى «يُظْهِرُ» ، «مُظْهِرُ» آمده است .