بعضی از سخنان عالمان و مفسّران، در این زمینه، چنین است:

شافعی می‌گوید: به ما خبر داد ابن عُیَینه از ابن نَجیح از مجاهد درباره این آیه: وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ [54] (و نامت را بلند آوازه ساختیم)، [خدا] فرمود: یاد نمی‌شوم مگر اینکه تو با من یاد می‌شوی «أشهد أن لا إله إلّا الله، و أشهد أنّ محمداً رسول الله».[55]

مقصود از این روایت، ذکر و یاد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم در شهادت به ایمان و اذان است.

حِصنی دمشقی در تفسیر آیه وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ[56]، به نقل از ابن عبّاس می‌گوید: مقصود [از بالا بردن یاد پیامبر، ذکر او در[ اذان و اقامه و تشهّد ]نماز[ و خطبه بر منبرهاست اگر کسی خدا را بپرستد و در هر چیزی او را تصدیق کند ]و با وجود این[ شهادت ندهد که محمد پیامبر خداست ]عبادت و خدا باوری او] پذیرفته نمی‌شود و برایش سودی نمی‌بخشد، و کافر به شمار می‌رود.

[54]. سوره شرح (94) آیه 4.

[55]. الرسالة (شافعی): ص 16؛ المسند (شافعی): ص 233؛ المجموع: ج 1 ص577.

[56]. سوره شرح (94) آیه 4.