جمع ميان حج و عمره

احمد در مسندش از عبدالله بن زُبَير آورده است كه گفت :

به خدا سوگند ، ما در «جُحْفَه» با عثمان همراه بوديم ، گروهي شامي (كه در ميانشان حبيب بن مسلمه فَهْري بود) با او بودند .

عثمان درباره تمتّع به «عُمره» براي حج ، چنين گفت :

وجه تمام‌تر [و بهتر] براي حج و عُمْرَه اين است كه هر دو ـ با هم ـ در ماه‌های حج نباشند ؛ اگر اين عُمره را به تأخير اندازيد تا كعبه را دو بار زيارت كنيد اَفضل می‌باشد ، خداي متعال در خير ، وسعت داده است .

این سخن عثمان به علي بن ابي طالب (که در بيابان براي شترش علف می‌چيد) رسيد ، پيش آمد و در برابر عثمان ايستاد و گفت : برای سنت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و گشايشی که خداوند ـ در جمع ميان حج و عمره ـ برای بندگانش در کتاب خود مقرر فرمود ، نقشه می‌ريزی؟!

مردم را در تنگنا می‌افكني و از سنّت باز می‌داري ؛ سنّتي كه براي حاجتمند است و براي كسي كه خانه‌اش دور می‌باشد؟!

آن گاه علی علیه‌السلام به حج و عمره ـ با هم ـ ندا داد .

عثمان رو به مردم كرد و گفت : آيا من از آن نهي كردم؟! من از آن باز نداشتم ، تنها به رأي خود اشاره كردم ؛ هركه خواهد برگيرد ، و هركه خواست وانهد .[839] 

در مُوَطّأ مالك ، به نقل از جعفر بن محمّد ، از پدرش آمده است كه فرمود :

مقداد بن اسود بر علي بن ابي طالب در «سُقيا» (آبادي‌ای در راه مكّه

[839]. مسند احمد 1: 92،‌ حديث 707؛ الاحكام (ابن حزم) 6: 219.