ايمان [درست و كامل و يقيني] نخواهند آورد مگر اينكه در اختلافات خود تو را به داوری طلبند ، و سپس از داوری تو ، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و سراپا تسليم باشند .

Ÿ إِنَّما کانَ قَولَ المؤمِنينَ إذا دُعُوا إلیَ اللهِ وَرَسولهِ بَينَهُم أن يَقولُوا سَمِعنا وأطَعْنَا وأولئکَ هُمُ المُفلِحُون ؛[259] مؤمنان اين گونه‌اند كه چون سوي خدا و رسول فرايشان خوانند كه پيامبر ميانشان حكم كند ، بگويند : گوش بفرمانيم ؛ اينان‌اند كه رستگارند .

Ÿ وَمَا کانَ لِمؤمِنٍ وَلاَ مؤمِنَةٍ إذا قَضَی اللهُ وَرَسُولُهُ أمراً أن يَکُونَ لَهُمُ الخِيَرَةُ مِن أمرِهِم وَمَن يَعصِ اللهَ وَرَسولَهُ فَقَد ضلَّ ضَلالاً مُّبيناً ؛[260] هنگامي كه خدا و رسول در ماجرایی حكم كند ، مؤمن را نسزد كه از پيش خود نظر دهد ؛ و هركه خدا و پيامبرش را عصيان ورزد در گمراهي آشكار است .

و ديگر آيات .

ج) در تنظيم آداب فردي و اجتماعي جايي براي اعمالِ آراي شخصي نبود ؛ زيرا شريعت اسلام كامل به شمار می‌آمد و همه احكام در قرآن وجود داشت ، نياز و نقصاني حس نمی‌شد تا به مُكمّل شريعت احتياج باشد ، شريعت ، خودش ، کامل و تامّ بود ؛ خداي متعال می‌فرمايد :   وَنَزَّلنَا عَلَيکَ الکِتابَ تِبياناً لِکُلِّ شَيء  ؛[261] ما اين كتاب را كه بيانگر هر چيزي است بر تو فرو فرستاديم .

ويژگی اين دسته ، فرمان بری کامل آنان از سخنانی بود که از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم صدور می‌يافت و در برابر بيانِ الهي ، رأي و نظر [اشخاص] نزدشان هيچ اعتباري نداشت . افزون بر اين ، آدميان معصوم نيستند ، امكان دارد خطا كنند ، سهو در كلامشان رخ دهد ، و دچار فراموشي شوند .

[259]. سوره نور (24) آیه 51.

[260]. سوره احزاب (33) آیه 36.

[261]. سوره نحل (16) آیه 89.