حبشه. درود بر شما! من خدایی را که جز او پروردگاری نیست، ستایش میکنم. خدایی که از عیب و نقص منزه است و بندگان فرمانبردارش، از وی در امانند و او به حال بندگان ناظر و گواه است، گواهی میدهم که عیسی فرزند مریم، روحی از جانب خدا و کلمهای است که در رحم مریم زاهد و پاکدامن قرار گرفته است. خداوند با همان قدرت و نیرویی که آدم را بدون پدر و مادر آفرید، او را نیز بدون پدر در رحم مادرش پدید آورد، من تو را به سوی خدای یگانه که شریک ندارد دعوت میکنم و از تو میخواهم که همیشه مطیع و فرمانبردار وی باشید و از آیین من پیروی کنید؛ ایمان به خدایی آورید که مرا به رسالت خود مبعوث فرمود: زمامدار حبشه آگاه باشد که من پیامبر خدایم. من شما و تمام لشکریانت را به خدای عزیز دعوت میکنم و من با این نامه و اعزام سفیر به وظیفه خطیری که بر عهده داشتم عمل کردم و تو را پند و اندرز دادم، درود بر پیروان هدایت. [1] پیامبر نامه خود را با سلام آغاز کرده و شخصا به زمامدار حبشه درود فرستاده است، ولی در نامههای دیگر، درود شخصی به «کسری»، «قیصر» و «مقوقس» زمامداران ایران، روم و مصر نفرستاده، بلکه نامه را با درود کلی (سلام بر پیروان هدایت) آغاز کرده است. ولی در این نامه، شخصا به زمامدار حبشه سلام فرستاده و از این طریق در حق او احترام خاصی نسبت به سایر زمامداران معاصر وی قایل شده است. در این نامه به یک سلسله از صفات برجسته خداوند که همگی حکایت از نزاهت و عظمت او دارد، اشاره شده است. سپس موضوع «الوهیت» (خدا بودن مسیح) را که زاییده افکار منحط کلیسا است، مطرح کرده و با برهان مخصوصی که از قرآن الهام ألقاها إلی مریم البتول الطیّب الحصینة فحملت بعیسی، حملته من روحه و نفخه، کما خلق آدم بیده. و إنّی أدعوک إلی اللّه وحده لا شریک له، و الموالاة علی طاعته، و أن تتّبعی و توقن بالذی جاءنی، فإنّی رسول اللّه، و إنّی أدعوک و جنودک إلی اللّه عزّ و جلّ، و قد بلّغت و نصحت فاقبلوا نصیحتی و السلام علی من اتّبع الهدی. [1]. سیره حلبی، ج 3، ص 279 و الطبقات الکبری، ج 1، ص 259.