34. هرگاه مسلمانان، یهود را برای صلح با دشمن دعوت کردند باید بپذیرند و هرگاه چنین دعوتی از طرف یهود انجام گیرد، مسلمانان باید قبول کنند، مگر اینکه دشمن با آیین اسلام و نشر آن مخالف باشد. 35. یهودیان اوس، اعم از غلام و آقا مشمول این قرارداد میباشند.
بند چهارم
36. این قرارداد از ظالم و مجرم حمایت نمیکند. 37. هر کس در مدینه بماند، در امان است و هر کس از آنجا بیرون برود، در امان است مگر ستم کار و گناهکار. این پیمان را با این جمله ختم کرده است: و إن اللّه جار لمن برّ و اتّقی و محمد رسول اللّه؛ خدا پناه دهنده نیکوکاران و پرهیزکاران است و محمد پیامبر خداست. [1] این قرارداد سیاسی- که ما به قسمتهایی از آن اشاره کردیم- نمونه کاملی از روح آزادی عقیده، رفاه اجتماعی، لزوم همکاری در امور همگانی در اسلام است. بالاتر از همه، این پیمان حدود و اختیارات رهبر و مسئولیّت عموم امضا کنندگان را روشن کرده است. در این قرارداد، اگر چه یهودیان «بنی قریظه»، «بنی نضیر» و «بنی قین قاع» شرکت نکردند و فقط یهودیان خزرج و اوس طرف قرارداد بودند، ولی بعدها همین افراد با رهبر مسلمانان پیمانهایی را امضا نمودند. مواد آن پیمان چنین است: به موجب قرارداد، پیامبر با هر یک از سه گروه پیمان میبندد که هرگز بر ضرر پیامبر و یاران وی قدمی برندارند و با زبان و دست ضرری به او نرسانند، اسلحه و
[1]. سیره ابن هشام، ج 1، ص 503- 504 و الأموال، ص 125 و 202.