«محمد بزمی استرآبادی»

قرن 10ه-.ق.

تذکره ها و منابع شرح حال نگاری، «بزمی» را از ادبا و شعرای «استرآباد» برشمرده و دیوانی را به او نسبت داده اند. اما «آقابزرگ»، معتقد است که دیوان وی برجای نمانده و به همین جهت تعبیر «دیوان او شعره» را برای وی به کار برده است.

این در حالی است که نویسندگان «اثرآفرینان»، با جزم و یقین، دیوانی را برای وی ثبت کرده اند.

«فرخ زاد خان خلیلی»، در کتاب جهان تاریخ، «محمد بزمی» را «خواجه غیاث الدین محمد آصفی استرآبادی» نامیده است. او هیچ منبعی را برای مطالب خود ارایه نکرده است. لیکن از توصیفی که درباره ی این شاعر به دست داده و نمونه ی شعری که آورده است، نشان می دهد که منظورش بزمی استرآبادی است.

در هر حال، بزمی از شعرایی است که گویا در ساخت دوبیتی مهارت ویژه داشت. هم چنین بزمی را شاعری شوخ طبع توصیف کرده اند.

مرگ بزمی با اختلاف نقل شده است. برخی معتقدند که وی به خاطر شوخ طبعی کشته شده است. برخی دیگر از منابع، مرگ او را قتل به دست افغان ها ثبت کرده اند.

هم چنین برخی منابع تخلّص وی را «برقی» نوشته اند و مرگش را به سال 950ه-.ق دانسته اند.

آثار:

دیوان

نسخه های خطی:

هیچ نسخه ی خطی به دست نیامد.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

منابع:

آتشکده ی آذر 2/778؛ اثر آفرینان 2/59؛ تاریخ نظم و نثر در ایران 1/518؛ تذکره ی روز روشن 108؛ تذکره ی مجمع الخواص 229؛ جهان تاریخ 1/276؛ الذریعه 9/133-134؛ شعرای مازندران و گرگان 51؛ شمع انجمن 88؛ تذکره ی صبح گلشن 62؛ فرهنگ سخنوران 134؛ قاموس الاعلام 2/1307؛ گلزار جاویدان 1/207؛ لغت نامه ی دهخدا (ذیل بزمی) 1046-1047؛ نتایج الافکار 102.

ص:ر482