شاگرد او علّامه شیخ عبدالحسین محلاتی در باره استاد خود می نویسد:

"وهذا الشیخ الاجل الاوحد قلّ ما یری مثله او یوجد، وهو اطال اللّه عزه وبقاه، من عجاب من سمعنا به ورایناه، علما اشتغالا واجتهادا، وتزکیه وتجلیه، ذکرا وفکرا وزهدا وورعا؛ کل ذلک بالحقیقه واقبال نفسه الشریفه، لا بالتصنع والتعمل. فقد اشتغل بالتحصیل قبل بلوغه عشر سنین، وصنف فی النحو والقرائه وغیرهما من العلوم العربیه والادبیه تصانیف جیده قبل بلوغه خمسه عشر، وصنّف ایضا منظومه فی الاصول تزید علی الفی بیت بحواشیها، مشتمله علی تمام عناوین "الفصول" مع الاشاره الی ادلتها والی تفصیلها فی الحواشی فی سنّ اربعه عشره".[1]

11. سیّد حسین نقوی لکهنوی

فرزند سید دلدارعلی. پدرش از اکابر و فحول علمای هند و نخستین کسی است که قواعد دین و ارکان شریعت را در بلاد هند استوار ساخت. وی از شاگردان علامه وحید بهبهانی و سید بحرالعلوم است. در تعریف مقامات عالی او همین بس که صاحب جواهر او را در برخی از مکتوبات خود این گونه ستوده است: "علامه فائق، کتاب اللّه ناطق، خاتم المجتهدین، حجه اللّه علی العالمین، آیه اللّه العظمی فی الاولین والآخرین". وی در 19 رجب 1235ق وفات یافت و در لکهنو مدفون شد.

فرزندش سید حسین نقوی فقیهی جلیل القدر و آوازه مراتب علمی او در نهایت اشتهار بود. وی نزد والد ارجمندش تلمّذ کرده و در سنّ 17 سالگی به مقام اجتهاد رسید. این عالم جلیل در سال 1273 در سنّ 62 سالگی وفات کرد و در کنار پدرش