در "مآثر والآثار" می نویسد: "آخوند ملّا محمّد ایروانی اصلا، نجفی جواراً، از جمله رؤساء مجتهدین درجه نخستین بود و در معقول و منقول و فروع و اصول او را استادی اعظم و محقّقی مفخّم می دانسته، شهرتش ممالک روس و ایران و عثمانی و هند همه را فرو گرفته است و به

جلالت شأن و عظمت مرتبه و علوّ مقام و رفعت مقدار، بسیار کم نظیر است و در اکثر علوم مانند فقه و اصول و رجال و فنون عقلانیه از صنادید اساتید معدود می گردد".[1]

10. ملّا حبیب اللّه شریف کاشانی

این عالم فرزانه نیز از کسانی است که در خردسالی به مراتبی از فضل و کمال دست یافته و آثاری از خود در سنین قبل از بلوغ برجای نهاده است. از جمله منظومه ای به عربی در علم اصول فقه در دو هزار بیت سروده که مشتمل بر تمام عناوین کتاب "فصول" که از مشکل ترین کتاب های اصولی است می باشد.

وی در سن 16 سالگی از استادش سیّد محمّد حسین کاشانی اجازه نقل حدیث و در سن 18 سالگی از او اجازه اجتهاد از وی دریافت نمود.[2]