است.

علامه میرزا محمّد باقر خوانساری در "روضات الجنات" می نویسد:

"کان من فقهائنا الباصرین وعلمائنا المعاصرین، ولدین اللّه من الناصرین. هاجر بعد وفاه والده الاجل الافخم الی دیار العجم... فلازم فیها مجلس خاتم المجتهدین والمدققین صاحب "المناهج" و"القوانین" حتی صار عند جنابه من جمله اخصّ الخواص وافضل الملحوظین له بنظر الالتفات والاختصاص، وکتب له اجازه فوق سائر اجازاته؛ بل حرّص الاقاصی والادانی علی الاخذ من برکاته وافاضاته. فانتقل منها الی دارالسلطنه اصفهان واشتغل فیها بالترویج للشریعه المطهره طویلا من الزمان، مدرّسا هنالک فی جمله مراتب الفقه والاصول، الی ان اشتهر بالفقیه المطلق، مع انّه کان جامعاً لفنون المعقول والمنقول".[1]

فرزند او در رساله ای که در شرح احوال او نگاشته می نویسد: "سمعت منه انه رای فی ایام صغره فی المنام کأنّ الکواکب من السماء تتناثر علیه وهو یاخذها ویلاعب معها بیده. قال: فحکیت ذلک لوالدی العلامه علیه الرحمه، فعبّر ذلک بالترقّی الی مراتب الاجتهاد، وبشّرنی بسلوک سبیل الحق والرشاد. فبان لی صدق ما قال، واشرفت علی مراتب الکمال قبل بلوغ سنّ الکمال. وکان یدّعی الفوز بذلک المقام العالی فی سنّ خمسه عشر؛ وهذا من جمله عجیب امر البشر".[2]

این فقیه بزرگ در پایان عمر در قمشه سکونت گزید و در سال 1245ق وفات نمود و در امامزاده سیّد علی اکبر مدفون گردید.[3]