حیات استادش در سامراء مرجع تدریس بود و بعد از وفات او به نجف مهاجرت کرده و حوزه درس نیز بدان ارض اقدس انتقال یافت و مرجع استفاده اکابر وقت گردید. حاج میرزا حسین نائینی و حاج شیخ عبدالکریم حائری و نظایر ایشان از شاگردان وی بوده اند. وی با وجود فراهم بودن وسایل، به امور ریاست اعتنایی نکرد و فقط به تدریس و تکمیل نفس پرداخت.[1] به نوشته آیه اللّه ثقه الاسلام: وی محقّقی بی نظیر بود و در حال فقر مرحوم شد.[2]

7. علامه العصر حاج میرزا حبیب اللّه رشتی[3]

8. سیّد محمّد کاظم یزدی

آیه اللّه ثقه الاسلام در اجازه به فرزندش سید محمد کاظم مدرّس درباره او می نویسد: "علامه زمانه والاعلم فی اوانه، الفقیه النبیه الذی لیس له ثانی، المقرّ باعلمیته الاعالی والادانی فی زمانه، المعترف بفضله وکثره اطلاعه وجوده فکره کلّ عالم مجتهد فی عصره، السیّد السند العلیم والحبر المستند العظیم سیّدنا ومولانا السیّد محمّد کاظم الیزدی الاصل النجفی مسکناً و مدفناً. وهو رحمه

اللَّه یروی عن جماعه؛ منهم ما ذکرنا سابقاً، ومنهم عن العالم العامل الفقیه الاصولی الادیب الزاهد الکامل اللبیب الشیخ محمّد باقر الاصفهانی ابن العلامه الفهامه حلّال المعالم العامه مبین مشکلات الاصول الشیخ العابد الزاهد الرّبانی مولانا شیخ محمّد تقی ... وهما یرویان عن الشیخ الاجل الاکمل الافقه الافخر الشیخ موسی بن شیخ جعفر الذی کان خَلّاقاً للفقه بصیراً بقواعده لم یری نظیره الامام وکان ابوه یقدّمه فی الفقه علی ما عدا المحقق ره والشهید ره وله شرح رساله ابیه العلامه فی مجلّدین، مشتمل علی