المتوکل علی اللَّه، مولانا ملّا شیخ لطف اللَّه

الطبرسی المازندرانی الاصل النجفی المسکن و المدفن. کان مع شهرته و معروفیته افقر الناس معاشاً؛ لانه لا یعیش بالوجوهات الواجبه ولا بالهداء المشتبهه، بل آجر نفسه الشریف للقرائه والزیاره والصوم والصلاه. و له حاشیه علی "جواهر الکلام" الی تمام العبادات و رساله فی لباس المشکوک و رسالته العملیه بالفارسی والعربی ورسائل اخری متفرقه. وهو قدس اللَّه سره یروی عن جماعه، اولهم صاحب الجواهر والشیخ المجتهد العابد الزاهد الشیخ مشکور الحلاوی الغروی والشیخ الجلیل الفقیه النبیه الشیخ الراضی رضوان اللَّه علیهم اجمعین، ویرسل بعض روایاته، یحتمل بعض خواصه تشرفه بحضره الخضر علی نبیّنا وآله وعلیه السلام، ولکن غیر معلوم".[1]

وی در سال 1311ق در نجف اشرف وفات یافت.[2]

3. میرزا محمّد حسن شیرازی

ایشان می نویسد: چندی خدمت آیه اللّه آقا میرزا محمد حسن شیرازی رحمه اللّه علیه در سامره بودم ولی شدّت ریاست و مرجعیت عامّه آن مرحوم مانع از افادات علمی بود. غالب مطالب عالیه آن مرحوم را تلامذه ایشان که در سامره بودند تدریس و تقریر می فرمودند.[3]

4. سیّد اسماعیل صدر

5. میرزا محمّد تقی شیرازی

6. سیّد محمّد فشارکی

از اکابر علمای امامیه و از شاگردان آیه اللّه میرزا محمّد حسن شیرازی که در حال