5 - ملّا لطف اللّه شمس الواعظین ریزی: فرزند عبدالحسین، متوفّی 1356 ق. عالم واعظ جلیل از آثار وی «جواهر الحکم» در مواعظ منبری به یادگار مانده است. مواعظ منبری او شامل حدیث، اخبار، نصایح و اندرز بود و چون به آنچه که می گفت معتقد بود مواعظ او بیشتر در شنوندگان تأثیر می نمود.[1]

6 - محمّدحسین میرزا خاقانی: متخلّص به «فصیح». فرزند محمّد ولی میرزا. متوفّی 1333 ق. شاعر و ادیب توانا.[2] در مدح حضرت علی علیه السلام چنین می سراید:

ای که با دام تعقل صید دلها کرده ای

عالمی را بهر خود نادیده رسوا کرده ای

از لب لعل تو کس نشنید حرفی این عجب

آفرینش را بوصف خویش گویا کرده ای

دوستان نادیده ات همواره می دارند دوست

بسکه خود را در خیال خلق زیبا کرده ای

دردمندان را مجال آن نه کای محبوب عام

از کجا این دلربایی را تو پیدا کرده ای[3]

7 - میرزا علی محمّد ابریشمکار: متوفّی 1368 ق. متخلّص به فنایی، شاعر و ادیب.

8 - سیّد عبدالعلی رندی: فرزند حاج سیّد احمد. متوفّی 1354 ق. عالم جلیل که به زهد و پرهیزگاری شهرت داشت.

9 - سیّد تقی راست قلم: فرزند سیّد مهدی. متوفّی 1390 ق. از شعرای برجسته اصفهان متخلّص به