معماری ساختمان وسط تکیه آغاباشی عبارتست از بنای چهارگوش آرامگاهی بدون گنبد که این نوع معماری با سبک کاخ سازی در ایران سابقه ای دیرینه دارد.

موقعیّت جغرافیایی تکیه

این تکیه از طرف شمال به کوچه تکیه ی میر، از طرف جنوب به قبرستان عمومی، از طرف شرق به تکیه ی سیّدالعراقین و از طرف غرب به تکیه ی خاتون آبادی محدود می شود. دسترسی به این تکیه نیز از طریق دالانی از تکیه ی خاتون آبادی صورت می گیرد.

بزرگان مدفون در تکیه

الف ) مدفونین در تکیه آغاباشی اوّل(قسمت جنوبی)

1 - میرزا عباس صابر علی شاه: فرزند میر محمّدهادی، متوفّی 1350 ه . ق. از عرفای خاندان نعمت اللّهی که در خوش اخلاقی و فضایل برجسته ی معنوی معروف بود. در تاریخ فوتش نیز سروده شد:

عباس که بُد نوای او از نی عشق

شد مست و خموش و رفت اندر پی عشق

تاریخ سکوت جابری گفت: ببین

عباس عجب آمده مست از می عشق.[1]

2 - میر محمّدهادی نعمت اللّهی خاتون آبادی: ملقّب به «هادی علیشاه»، متوفّی 1311 ه . ق. فرزند حاج میرزا محمّد حسینی خاتون آبادی. اوّل کس از سلسله ی سادات خاتون آبادی که متمایل به تصوّف و عرفان شد. از عرفای بزرگ سلسله ی نعمت اللّهی که آغاباشی این تکیه و سرداب و بالاخانه را جهت او بنا کرد.[2]

3 - میر محمّد اسماعیل: مشهور به «صابر علی شاه دوم»، متوفّی 1323 ه . ق. برادر کوچکتر میر محمّدهادی. وی مراد سلسله ی نعمت اللّهی اصفهان بود.

4 - دکتر ابراهیم نعمت اللّهی: فرزند حاج میرزا علی اکبر پاقلعه ای، متوفّی 1401 ه . ق. استاد دانشکده پزشکی. وی صاحب آثار و تألیفات زیادی می باشد از جمله می توان به: الف) اصول تغذیه