"ثاقب" اسمش، آقا محمّدحسین، خلف الصدق جناب ستوده آداب، مولانا ملک محمّد بن مولانا محمد، الشهیر به قاضی عسگر، که در زمان... آقا محمّدخان قاجار، به مقتضای فنون فضل و هنر و طلاقت لسان و رشاقت بیان، به منصب منادمت، سرافراز و به کتاب خوانی مجلس همایونش از همگنان، ممتاز بود. به شغل شریف قضای عسکر نیز سربلند... بود. پس از رحلتش به جوار رحمت ایزدی، مولانای مشارالیه، حسب الحکم خاقان... فتحعلی شاه قاجار... به همان منصب، سرافراز و مُباهی، و نازش بر ماه تا ماهی است. مشارالیه نیز جوانی است ستوده خصال، پسندیده احوال، رفیقی مهربان و شفیقی نکته دان است.

طبعش بلند و نظمش دلپسند است. به علوم رسمیّه، آراسته و از جمیع نقایص پیراسته است. به سیاق "وصّاف" و "معجم" تاریخی نگاشته که مقدور کمتر کسی از مترسّلین این زمان است، و از آن تلفیق رشیق، این معنی عیان. اینک در دربار پادشاه جمجاه، از ندمای خاص و به شغل شریف وقایع نگاری اش، اختصاص است. در مراتب شعری، به طرز فصحای متقدمین، آشنا است و این قصیده که در مدیح جناب مستطاب قدوهالایام مقتدی الانام [سید محمد باقر شفتی] گفته بدین معنی، گوا".[1]

مرحوم سید مصلح الدین مهدوی به نقل از عبدالحجه بلاغی می نویسد: محمد حسین فرزند ملک احمد و متخلص به "ثاقب" عموی تاج الشعراء، شغلش قاضی عسکری، مدفنش در سمیرم سفلی است.