اگرچه در اوایل عمر است امّا به واسطه استعداد فطری و قانون کلیه "الولد الحلال یشبه بالعمّ أو الخال" به شباهت و تربیت خال مکرّم خود [شهاب] شعر می گوید و بد نمی گوید... در دو سه سال توقّف در اصفهان قصاید بسیار از او شنیده شد".[1]

نمونه اشعار

برخی از اشعار "شکوه" به خط زیبا و استادانه فرزندش سید یحیی در دست است که چند نمونه آن را نقل می کنیم:

ای فرازنده بلند سپهر

ای فروزنده رخ مه مهر

آن که اندر فراز توده خاک

برکشیده سرادق افلاک

داده افلاک را ز اختر زیب

خاک را روشنی فراز و نشیب

همه جا هستی و نداری جا

بی زبان و به هر لقب گویا

داری از بس ظهور، پنهانی

کو نظیرت که گویمت آنی

خالق الارض والسماواتی

عالم السرّ والخفیّاتی

نیستت گوش و بشنوی آواز

واقف و عالمی تو بر هر راز

جمله کاینات پا بستت

هست بالای دست ها دستت

من که اندر صفات حیرانم

کنه ذات تو را کجا دانم

هرچه گویم توئی جز آنی تو

فارغ از وهم و از گمانی تو

خلق را آفریده ای از خاک

فیض بخشیده ای ز عالم پاک

تا که فیضت رسد به جزء و به کل

بفرستاده انبیا و رسل