بین در ید قدرت پی کوریّ حسودش

جو مجمر و مهر آذر و ناهید سپندش

ترسم شکند موی میانش ز لطافت

آویخته دل بس که به هر تار کمندش

آزرده شود پیکر زیبای لطیفش

گر پیرهن از گل بکنی یا ز پرندش

تریاکی عشق لب شیرین شکرخند

شهدی نچشیده است به شیرینی قندش

هر دام نهادم نشد او رام به جز اشک

قربان دل نازک دُردانه پسندش

"قدسی" چو شود معتکف کوی تو ای دوست!

مغبون شود ار جانب فردوس برندش

گشته است اسیر سر زلفش همه عالم

"قدسی" عجبی نیست گر افتاده ببندش

اشعار فوق در خاتمه مجموعه "دانش نامه" که در سال 1342ق در مطبعه گلبهار و مطبعه فرهنگ اصفهان چاپ شده نیز با تقدیم و تأخیر ابیات ذکر شده است.

قدسی در وفات مرحوم حاج آقا جلال الدین نجفی[1] نیز اشعاری سروده بوده که