کاین دوست عالم است و برازنده و شفیق

دیگر کسی نمی بردم در قمار غم

سحبان عصر و ناطق ملت، دُهاءِ دهر

با دوستیّ او نبَرم انتظار غم

نسل رسول، سید محمد علیّ راد

یار من است و من نشوم هیچ یار غم

اندر تخلص است "صفا" خود صفای صرف

او دوستار من، نه منم دوستار غم

بر پشت کوه صفه نهادم چو پشت خویش

ناگه بلند گشت از آنجا شرار غم

آمد خبر که مَردِ صفا، فجأه کرد و مُرد

از این خبر فتاد به هر قلب، نار غم

اندر هزار و سیصد و هم شصت و پنج رفت

پنجاه ساله مرد از این خاکسار غم

زاهل مبارکه به مبارک سرای خلد

رفت و نهاد داغ الم بر عذار غم

ثابت شده که نیست در این دکّه وجود

عیارکی که بشکند آخر عیار غم

خاموش "آیتی" که تو خود هم روانه ای

زین خانه سرور، از این خارزار غم