دریای غم یا وفات آقای مبارکی

[1]

امسال باز، آمده از ره، بهارِ غم

طوفانِ غم فکنده مرا در بحارِ غم

کم بود بار غم مگرم پار، ای فلک!

کاین بار غم فزود دگر ره به بار غم

غم های پار، کهنه مگر بود ای دریغ!

کامروز تازه گشت مرا روزگار غم

امروز روزگار میان غمم نهد

فردا شبم زمانه کشد در کنار غم

غم مستبدّ و کهنه پرست است و مرتجع

کاین گونه یار ما شده اندر دیار غم

فارغ ز غم ندیده ام اندر همه دیار

در شهر یار ماست مهین شهریار غم

غم کشت هرکه را که به غم غمگسار گشت

در دهر بهر ماست مگر زهر مار غم

گه غم ز آسمان به سرایم فتد چو گل

بر پای دل خلد به زمین، گاه خار غم

گه بی سلام آید و در دل کند مقام

گه بی درود می رود این است کار غم