بدهم که از من یادگاری باقی بماند".[1]

حکیم میرزا ابوالحسن جلوه

"سید ابوالحسن بن سید محمد طباطبائی اصفهانی زواری، معروف و متخلص به "جلوه" از اکابر فلاسفه اسلامی، از احفاد سیّد الحکماء والمتألهین میرزا رفیع الدین نائینی استاد علامه مجلسی است. در ذی القعده سال 1238ق در احمد آباد گجرات هند تولد یافت.

در اسپهان تحصیل مراتب علمیه نمود، بسیاری از اوقات خود را در علم معقول مصروف داشت. اخیراً به تهران رفته و در مدرسه دارالشفا اقامت گزید. چهل و یک سال در آنجا به تدریس فنون حکمیه، خصوصاً کتاب های شیخ ابوعلی سینا و ملا صدرا پرداخت.

و ناصرالدین شاه قاجار نیز در همانجا او را دیار می کرده است.تا آن که شب جمعه ششم ذیقعده سال 1314ق در همانجا وفات و با احترامات فائقه در جوار صدوق بن بابویه قمی مدفون شد و قبرش فعلا در یکی از حجرات باغ آنجا معروف می باشد".[2]

در "نامه دانشوران" در ابتدای شرح حال او می نویسد: "سیدی است جلیل الشأن، عالمی عظیم المکان، فاضلی فصیح البیان، و از حکمای بی مانند زمان، و