1- شكارچى بايد مسلمان باشد، اگرچه سنّى، حرامزاده، زن يا كودك باشد، مشروط بر اينكه مميّز باشد و بتواند قصد صيد كند. پس شكار كافر حرام است، اگرچه نام خدا را بر زبان جارى كند.

2- نام خدا بر زبان جارى كردن، به هنگام تيراندازى يا فرستادن سگ.

(مسأله 3662) اگر پس از تيراندازى و بعد از فرستادن سگ پيش از آنكه سگ يا تير به شكار برسند، بسم الله بگويد، كافى است.

(مسأله 3663) اگر كسى عمداً بسم الله نگويد، شكارش حرام ميشود، اگرچه جاهل به مسأله باشد.

(مسأله 3664) كسى كه همواره به هنگام شكار ملتزم بود كه بسم الله بگويد، اگر يكبار فراموش كرد و نگفت، شكارش حلال است.

(مسأله 3665) به هنگام شكار حتماً بايد، لفظ جلاله «الله» را بر زبان جارى كند و آن را با واژهاى كه به معناى ستايش پروردگار است تركيب نمايد، از قبيل: بسم الله، الله اكبر، الحمدلله، و ترجمه آن به غير عربى بنابر احتياط واجب كفايت نمى كند.

(مسأله 3666) اگر شكارچى لال باشد، اگر زبانش را حركت دهد، با انگشت اشاره كند و منظورش بردن نام خدا باشد، كفايت ميكند.

3- مرگ حيوان به شكار مستند باشد، يعنى در اثر اصابت گلوله و يا زخمى شدنش به وسيله سگ جان سپرده باشد. پس اگر از بلندى بيفتد و بميرد يا در آب غرق شود حلال نمى شود.

(مسأله 3667) اگر مرگ حيوان به شكار و به يك امر ديگر مستند باشد، مثل اينكه اسلحه به آن اصابت كرده و از بلندى افتاده و در اثر اين دو مرده است، حلال نمى شود.