1) كفّاره فال بد زدن، توكّل نمودن است، چون در اسلام فال بد جايز نيست.

2) كفّاره خنديدن اينست كه بگويد «اللّهُمَ لا تُمْقِتْنى» يعنى: خدايا بر من خشم مگير.

3) كفّاره حضور در مجلس آنست كه به هنگام بر خاستن از آن مجالس بگويد: [سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ* وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ* وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ‌][41] (مسأله 3444) وجوب كفّاره در همه مواردى كه موجبات آنها فراهم شود، دو شرط عمده دارد:

1- مكلّف بودن شخص، يعنى بالغ و عاقل باشد و به گونهاى مجبور نباشد كه تكليف از او ساقط شود.

2- تعمّد، يعنى انجام دادن عمدى، پس اگر يكى از موجبات كفّاره را از روى اشتباه، فراموشى، يا نادانى (به حكم يا موضوع) انجام بدهد، كفّاره بر او واجب نمى شود، مگر در مورد قتل مسلمان از روى خطا، به تفصيلى كه در همين فصل بيان گرديد.

(مسأله 3445) در قتل خطا، كفّاره هنگامى واجب ميشود كه عرفاً قتل به او مستند باشد، بر خلاف اسباب ضمان، كه در فصل ديات گفته ميشود. پس اگر كسى در مسير مردم چاهى بكند و از پى آمد آن غافل باشد، و رهگذرى در آن بيفتد و بميرد، اگرچه ديه دارد و لكن كفّاره ندارد.

(مسأله 3446) كفّاره قتل عمدى و خطائى در مورد جنين نيز جارى ميشود، اگرچه هنوز روح در آن دميده نشده باشد.

[41] ( 1) سوره صافّات( 37)، آيه هاى: 180- 182.