برود، يا با غسل، يا با ماشين مخصوص يا با افراد مخصوصى برود.

(مسأله 3411) در فرض ياد شده، اگر بر مقدارى از آن خصوصيّت توان داشته باشد و آن قابل تفكيك باشد، بنابر احتياط واجب بايد به آن مقدار عمل نمايد، مثل كسى كه قسم بخورد با پاى پياده به زيارت برود، بر همه آن قادر نيست، ولى بر مقدارى از آن قدرت دارد.

(مسأله 3412) اگر كسى نذر كرده كه روز معينى را روزه بگيرد، تصادفاً آن روز مسافر بود، يا آن روز مصادف با روز عيد قربان شد، و يا با روزهاى تشريق- در مورد كسى كه در منى است- مصادف شد، بايد قضاى آن روز را به جا آورد، همچنين بقيّه عذرها بنابر احتياط واجب.

(مسأله 3413) اگر كسى نذر كرده يك يا چند روز روزه بگيرد، ولى كلًّا قدرت روزه گرفتن را از دست داده قضا ندارد، چه ايام معينى را نذر كرده يا غير معيّن، فقط براى هر روز يك مُدّ طعام صدقه ميدهد، بنابر احتياط واجب.

(مسأله 3414) اگر كسى بگويد: ترا به خدا چنين كارى را انجام بده، يا ترا به خدا قسم ميدهم كه اين كار را انجام بدهى، براى طرف مقابل الزام آور نيست، و براى قسم دهنده لازم نيست او را به آن كار وادار كند، و اگر آن كار را انجام ندهد به هيچكدام كفّاره واجب نمى شود. در نذر و عهد نيز همين حكم جارى است.

(مسأله 3415) اگر نذر، عهد يا قسم را بر معصيت و يا كار مكروهى مشروط كند، اگر براى شكرانه آن باشد، منعقد نمى شود، ولى اگر براى خويشتن دارى باشد، منعقد ميشود.

مثال اوّلى: اگر فلانى را بكشم نذر ميكنم يك روز روزه بگيرم، يعنى اگر قدرت بر او يافتم به عنوان سپاسگزارى اين كار را انجام ميدهم، كه در