(مسأله 3401) در نذر و قسم تلفّظ شرط است و انجام دادن آن در دل كفايت نمى كند، مگر در مورد كسى كه قدرت بر تلفّظ ندارد، مثل لال و امثال آن، كه بنابر احتياط واجب از آنها اشارهاى كه بر نذر و قسم دلالت كند، كفايت ميكند.

(مسأله 3402) اگر انسان چيزى را در دلش با خداوند متعال پيمان ببندد، بنابر احتياط واجب بايد به آن وفا كند، اگرچه بر زبان جارى نكرده باشد.

(مسأله 3403) نذر و عهد براى غير خدا، از پيامبران، امامان، اولياى خدا، اماكن مقدّسه و مشاهد مشرّفه منعقد نمى شود، و عمل به آنها واجب نيست، اگرچه شايسته است انسان به آنها عمل كند، زيرا با توجه به مقام والاى آنها عمل نكردن به اين تعهّدات با احترام آنها منافات دارد، مخصوصاً اگر اين تعهّدات در مقابل بر آورده شدن حاجتى باشد كه از آنها تقاضا نموده كه از خداوند متعال بخواهند، يا خداوند را به حقّ آنها خوانده باشد، كه در اين موارد وفا نكردن به عهد، از نظر عرفى لگدمال كردن حق آنها به شمار ميرود و خوف آن هست كه عاقبت نامطلوبى به دنبال داشته باشد.