فصل ششم: احكام ظِهار

«ظِهار» آنست كه مردى همسر و يا كنيزش را به قصد حرام كردن آن بر خويش، به يكى از محارم خود تشبيه كند، به تفصيلى كه بيان خواهد شد.

«ظِهار» يكى از بدعتهاى زمان جاهليّت است و چون متضمّن تحريم چيزى است كه خداوند آن را حلال كرده، از نظر خداوند متعال كار زشت و نكوهيده است، چنانكه در قرآن كريم آمده است:

[الَّذِينَ يُظَاهِرُونَ مِنكُم مِّن نِّسَائِهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنكَراً مِّنَ الْقَوْلِ وَزُوراً][39]:

«آن عدّه از شما كه با زنهاى خود ظهار ميكنند، آنها مادرانشان نيستند، مادران آنها تنها كسانى هستند كه آنها را زائيدهاند. آنها سخنان زشت و باطل بر زبان ميآورند».

[39] ( 1) سوره مجادله( 58)، آيه 2.