(مسأله 3212) كسى كه اختيار طلاق در دست اوست، ميتواند به كسى اجازه دهد، يا كسى را وكيل كند كه صيغه طلاق را از طرف او اجرا كنند، اگرچه خودش نيز همراه آنها در مجلس طلاق حضور پيدا كند.

(مسأله 3213) اگر كسى بدون اطلاع شخصى همسرش را به طور فضولى طلاق دهد، باطل است، اگرچه او بعد اجازه دهد.

(مسأله 3214) در صيغه طلاق بايد واژه «طالِقٌ» را به كار ببرد، مثلًا بگويد: «فُلانَةُ طالِقٌ»، «أنْتِ طالِقٌ» يا «زَوْجَتى طالِقٌ». پس اگر بگويد: «طَلَّقْتُكِ»، «أنْتِ مُطَلَّقَةٌ»، «أنْتِ بايِنَةٌ» يا «أنْتِ حَرامٌ» با هيچكدام از اينها و امثال اينها طلاق محقّق نمى شود.

(مسأله 3215) اگر مرد به همسرش بگويد: «اعْتَدّى»، يعنى: عدّه نگهدار، آيا با اين تعبير طلاق محقق ميشود يا نه؟ محلّ اشكال است.

(مسأله 3216) اگر كسى زنش را سه طلاقه يا دو طلاقه كند، بدون ترديد دو طلاق و سه طلاق واقع نمى شود، بلكه واقع شدن يك بار نيز مورد اشكال است.

(مسأله 3217) صيغه طلاق جز به عربى واقع نمى شود، مگر هنگامى كه طلاق دهنده به غير عربى قادر نباشد، پس ميتواند به زبان ديگرى طلاق دهد، و لازم نيست وكيل بگيرد.

(مسأله 3218) كسى كه قدرت بر تكلّم دارد، اگر با نوشته و يا اشاره زنش را طلاق دهد، كفايت نمى كند، امّا كسى كه به جهت لال بودن و امثال آن قدرت بر تكلّم ندارد، اگر به قصد انشاء طلاق با نوشتن زنش را طلاق دهد و ديگر شرايط طلاق از شاهد و غيره فراهم شود، كفايت ميكند. و اگر بر نوشتن قدرت ندارد با اشاره بفهماند و شاهد بگيرد و قصد انشاء كند كفايت ميكند، مثل اينكه چادر بر سرش بيندازد و ابراز كند كه او ديگر بيگانه است.