(مسأله 2824) مقدم داشتن واجب هنگامى است كه به جهت واجب بودنش بر آن وصيّت كرده باشد، ولى اگر چنين تكليفى بر عهده او نباشد و صرفاً براى احتياط به آن وصيّت كرده باشد، در اين صورت لزومى بر مقدّم داشتن آن نيست، بلكه آن نيز همانند ديگر وصيّتهاى تبرّعى ميباشد.

(مسأله 2825) اگر ميّت به چيزهايى وصيّت كرده كه در ميان آنها تضادّ نيست، ولى تزاحم هست، يعنى مالى كه وصيّت در آن نافذ است به همه آنها كفايت نمى كند، پس اگر همه آنها واجب يا همه آنها غير واجب باشد، در اينجا دو صورت است:

1) اگر به همه آنها در يك جلسه و با يك تعبير وصيّت كرده باشد، مثلًا گفته باشد: آنچه نماز و روزه به گردن من هست، آنها را از طرف من انجام دهيد، و يا گفته باشد كه از طرف من هر يك از مشاهد ائمه (عليهم السلام) را ده بار زيارت كنيد، در اينجا بر همه آنها نقص وارد ميشود، يعنى از هر يك به مقدارى كه مال كفايت كند انجام داده ميشود.

2) اگر به آنها در جلسات مختلف وصيّت كند، و يا در يك جلسه ولى با ترتيب وصيّت كند، مثل اينكه اوّل بگويد: آنچه نماز بر گردن من هست انجام دهيد، سپس بگويد آنچه روزه بر گردن من هست انجام دهيد. يا اوّل بگويد: دو بار از طرف من به زيارت اميرالمؤمنان (عليه السلام) برويد، سپس بگويد دو بار نيز به زيارت امام حسين (عليه السلام) برويد. يا اوّل بگويد: 1000 دينار از طرف من صدقه بدهيد، سپس بگويد: 1000 دينار به زيد بدهيد. در همه اين موارد آنچه را كه اوّل گفته شده انجام داده ميشود، سپس به مقدارى كه از پول باقى باشد به دوّمى پرداخته ميشود.