آن قرضهايش ادا شود، حقوق واجبهاش پرداخت شود، يا اعمال واجب و مستحب از طرف او انجام شود، مانعى ندارد.

(مسأله 2632) واقف همانند ديگران ميتواند از چيزى كه براى عموم وقف كرده، خودش نيز استفاده كند، به شرط اينكه وقف را از اوّل بر اساس استفاده خويشتن پايه گذارى نكرده باشد.

(مسأله 2633) در ميان باديه نشينها دو رقم وقف رايج است:

1) گاو يا گوسفندى را وقف ميكنند كه از شير و پشم آن استفاده شود، بچّه نرى كه از آن متولد شود قربانى باشد، ذبح شده اطعام شود، امّا بچه مادهاى كه از آن متولد شود، همانند مادرش وقف باشد، و هكذا در نسلهاى بعدى.

2) حيوان را براى يكى از معصومين (عليهم السلام) قف ميكنند و يا سهم مشاعى را از حيوانى وقف ميكنند، تا نوزادهاى مادهاش براى زاد و ولد بماند و بچه هاى نرش را ذبح كرده در احسان آن معصوم اطعام كنند و يا آن را بفروشند و پولش را در آن راه احسان كنند.

(مسأله 2634) ظاهراً در هر دو مورد وقف صحيح است به شرط اينكه به دو نكته توجه شود:

1) وقف به صورت منجّز باشد نه معلّق، چنانكه در مسأله 2624 بيان گرديد.

2) واقف چيزى از توليدات آن را تملّك نكند، چنانكه در مسأله 2628 گفته شد.

(مسأله 2635) اگر واقف براى موقوفٌ عليهم شرايطى را شرط كند، مثلًا بگويد: هر كس در اين مدرسه بماند بايد هر روز يك جزء قرآن‌