(مسأله 2251) اگر وديعه تلف شود يا عيب پيدا كند، امانتدار ضامن نيست مگر اينكه در بكار گيرى آن زياده روى، و يا در حفاظت آن كوتاهى كرده باشد، و تلف شدنش يا معيوب شدنش در اثر اين كوتاهى يا زياده روى باشد. در اين صورت ضامن ميباشد.

(مسأله 2252) اگر انسان وديعه را در جايى كه اجازه نداشت به كار برد و آسيبى به آن نرسيد، ولى بعدها بدون اينكه او كوتاهى كند، تلف بشود و يا آسيب ببيند، او ضامن نيست.

(مسأله 2253) اگر امانت گذار امانتش را مطالبه كند و امانتدار بدون عذر از دادنش خود دارى كند، پس اگر تلف شود، مطلقاً ضامن است، زيرا در حكم غاصب ميباشد.

(مسأله 2254) اگر امانت گذار در قرارداد شرط كند كه در صورت تلف ولو بدون زياده روى يا سهلانگارى، باز هم ضامن باشد، شرطش نافذ است.

(مسأله 2255) امانت از عقود جايزه است و هر يك از طرفين هر وقت بخواهند، ميتوانند آن را به هم بزنند، مگر اينكه صريحاً يا ضمناً مدّتى تعيين شده باشد، پس بايد تا پايان مدّت ادامه بدهند.

(مسأله 2256) خيانت به امانت از طريق زياده روى، سهل انگارى، دزدى و غير آن حرام است، چه امانت گذار مؤمن و يا مخالف، حتى كافر و يا ناصبى باشد.

(مسأله 2257) هر چيزى كه به امانت در نزد كسى نهاده شده، و او آن را پذيرفته است، هرگز نبايد به آن خيانت كند.