مطابق روال عرف در حفظ آن تلاش كند، به طورى كه عرفاً او را سهلانگار به شمار نياورند.

(مسأله 2246) اگر امانت گذار از كيفيت محافظت امانتدار باخبر باشد و امانت را بدون قيد و شرط به او بسپارد، اگر او طبق روال خويش از آن محافظت كند، كافى است، اگرچه در عرف آن را سهلانگارى بشمارند.

(مسأله 2247) اگر امانت گذار كيفيّت خاصى را براى نگهدارى امانت تعيين كند، امانتدار بايد همان راه را بر گزيند و از آن تجاوز نكند. ولى اگر نظر او بر حداقل بوده امانتدار ميتواند به طرز بهتر و شايسته ترى در حفاظت آن تلاش نمايد.

(مسأله 2248) امانتدار بايد همواره به طرز متعارف امانت را رعايت كند، اگر آب و غذا نياز دارد، و يا احتياج به آفتاب و هواخورى دارد، و يا نياز به باز كردن و بستن و خشك كردن و غيره دارد، بايد آنها را به موقع انجام دهد و در آنها كوتاهى نكند وگرنه سهلانگار به شمار آيد.

(مسأله 2249) آنچه در مسأله بالا گفته شد، با وضع امانتها با اختلاف آب و هوا و فصول و غيره فرق ميكند، پس اگر آنچه مقتضاى نگهدارى از امانت است، رعايت نكند مقصّر است، مگر اينكه شرط كرده باشند كه اين كارها را انجام ندهد، در اين صورت رعايت آنها لازم نيست.

(مسأله 2250) اگر دفع شرّ ظالم از امانت، متوقّف بر دروغ يا قسم دروغ باشد، بر امانتدار واجب است كه آن را انجام دهد. اگر عمداً نكند، ضامن و سهلانگار ميباشد. ولى اگر خيال ميكرد كه اين كار جايز نيست، ظاهر اين است كه مقصر نيست، مگر اينكه عرفاً ندانستنش قصور به شمار ميآيد.