فصل پنجم: احكام حيض‌

با خروج خونى كه زنها با طبيعت حال خود، از رحم بيرون ميريزند، حكم حيض جارى ميشود.

(مسأله 225) جا به جا شدن خون در رحم و ريزش آن در داخل رحم، براى استمرار حكم حيض كافى است، ولى اين مقدار براى حكم به حدوث حيض كفايت نمى كند.

(مسأله 226) هر خونى كه دختر پيش از كامل شدن نُه سال قمرى و يا بعد از سنّ يائسگى ببيند حيض نيست.

(مسأله 227) سنّ يائسگى در زنان قرشى (سيّده) شصت سال و در غير قرشى پنجاه سال قمرى است.

(مسأله 228) كمترين مدّت حيض- در صورت عدم يقين به حيض بودن- سه روز و بيشترين مدّت آن ده روز ميباشد. و حكم زن حامله بعد بيان ميشود.

(مسأله 229) كمترين مدت پاكى بين دو حيض ده روز است.

(مسأله 230) منظور از روز 24 ساعت ميباشد، نه سپيدى روز.

(مسأله 231) در سه روزى كه حدّاقل ايّام حيض است، به صورت پى در پى خون ديدن شرط نيست، بلكه اگر در ضمن ده روز سه روز كامل- ولو به صورت پراكنده- خون ببيند كافى است.

(مسأله 232) در جايى كه امكان حيض است، واجب است به محض ديدن خون حكم حيض را بر آن جارى كند، پس اگر سه روز ادامه پيدا كرد، و يا قطع شد و دوباره ادامه يافت و در ضمن ده روز جمعاً به سه روز