(مسأله 2200) ميتوان زمين را براى زراعت عاريه گرفت، در اين صورت عاريه گيرنده نقش مالك را با كشاورز ايفا ميكند.

(مسأله 2201) اگر در عقد مزارعه بر زراعت خاصّ، زمان خاص، كيفيت خاص و امثال آنها توافق كنند، مخالفت با آن جايز نيست، مگر با رضايت ديگرى.

(مسأله 2202) هيچيك از مالك و كشاورز پس از عقد مزارعه نمى توانند طرف مقابل را به شرط ديگرى وادار سازند.

(مسأله 2203) اگر كشاورز يكى از شرايط مقرر در ضمن عقد را رعايت نكند، و آن شرط از مسائل اساسى و زيربنائى مزارعه باشد، مثل اينكه زمين ديگرى را بكارد، يا زراعت ديگرى را انتخاب كند، مزارعه باطل ميشود.

(مسأله 2204) هنگامى كه مزارعه به سبب مخالفت كشاورز باطل شود، پيامدهايى دارد كه در زير شرح ميدهيم:

1) اگر به وسيله اين زراعت در زمين نقصى ايجاد شود، و زمين در تصرّف زارع باشد، ضامن آن نقص حاصله ميباشد.

2) اگر بذر از آن مالك ميباشد، همه محصول به مالك مربوط ميشود و كشاورز سهمى در آن ندارد.

3) اگر به سبب مخالفت كشاورز نقصى در بذر و يا هر چيز مربوط به مالك پديد آمده باشد، بايد از عهده آن بر آيد.

4) اگر بذر از آنِ زارع باشد، همه محصول به او تعلّق مييابد، پس اگر مخالفتش عمدى نباشد مالك موظف است كه اجازه دهد تا موقع فرا رسيدن درو در زمين او بماند، ولو در مقابل اجرت، مگر اينكه متضرّر شود.