(مسأله 1856) كسى كه شرط صحيحى را در ضمن عقد به عهده گرفته، حتماً بايد به آن عمل كند، و اگر از انجام آن سرپيچى كند، طرف مقابل ميتواند او را به انجام دادن تعهّدش وادار كند. و اگر نتواند و يا به دلايلى نخواهد، ميتواند عقدى را كه اين شرط در ضمن آن شرط شده، فسخ كند.

(مسأله 1857) يكى از طرفين معامله نمى تواند طرف مقابل را وادار كند به جاى انجام شرطى كه بر عهده گرفته، پولى را بپردازد، ولى با توافق طرفين ميتواند آن شرط را با پول يا چيز ديگرى مصالحه كنند.

(مسأله 1858) معاملهاى كه در ضمن آن شرطى مقرّر شده، اگر آن را با خيار و يا اقاله فسخ كنند، آن شرط نيز خود به خود ساقط ميشود.

(مسأله 1859) اگر طرفين معامله شرط كنند كه هر كس معامله را فسخ كند، فلان مقدار جريمه بپردازد، با فسخ معامله اين شرط ساقط نمى شود، بلكه بايد فسخ كننده آن جريمه را بپردازد، مگر اينكه طرفين معامله بر آن توافق كنند و به طور كلّى از معامله منصرف شوند.

(مسأله 1860) ظاهر اين است كه شرط در ضمن عقود جايزه، از قبيل: عاريه، وكالت و برخى از اقسام هبه نيز نافذ است. ولى در ايقاعات نافذ نيست، مگر در موارد خاصّى كه در جاى خود بيان خواهد شد.