جا آورد، يقين پيدا كند كه نمازش ناقص شده، بايد به وظيفه كسى كه نمازش را ناقص خوانده و سلام داده، عمل كند و نيازى به خواندن نماز احتياط ندارد.

(مسأله 1161) اگر در اثناى نماز احتياط معلوم گردد نمازش كامل بوده، كشف ميشود كه نماز احتياطش اضافه بوده و لازم نيست آن را تكميل كند، بلكه رها ميكند، ولى اگر در اثناى نماز احتياط معلوم شود نمازش ناقص بوده، بايد آن را تكميل كند و نمازش صحيح ميباشد.

(مسأله 1162) در پنج موردى كه گفتيم ميتوان شك در تعداد ركعتهاى نماز را تصحيح كرد، تصحيح آنها واجب نيست، بلكه ميتوان نماز را با انجام دادن يكى از مبطلات نماز به هم زد و از سر گرفت.

(مسأله 1163) اگر نمازگزار در تعداد ركعتهاى نماز شك كند و مطابق وظيفهاش نماز را به پايان برساند، بنابر احتياط واجب، حتماً بايد نماز احتياط را به جا آورد و از سر گرفتن نماز كفايت نمى كند.

***

مبحث سوّم: سجده سهو و قضاى اجزاى فراموش شده‌

(مسأله 1164) اگر نمازگزار يك سجده از سجده هاى نماز را فراموش كند و بعد از ركوع بعدى متوجّه شود، بايد بعد از نماز آن سجده را قضا كند، سپس دو سجده سهو به جا آورد.

(مسأله 1165) اگر كسى تشهّد آخر نماز را فراموش كند و بعد از سلام يادش بيايد، بايد آن تشهّد را قضا كند، سپس دو سجده سهو به جا آورد.

(مسأله 1166) اگر نمازگزار قسمتى از تشهّد آخر نماز را فراموش كند و بعد از سلام متوجّه شود، بنابر احتياط واجب بايد آن را قضا كند،