به نمازش ادامه دهد، اگر پيش از آنكه از نمازش فارغ شود، شكّش تبديل به يقين يا ظنّ گردد، بايد وظيفه شك را رها كرده، به وظيفه يقين يا ظنّ عمل كند.

(مسأله 1157) اگر نمازگزار دچار شك و ترديد شود و پس از تأمّل به يكى از دو طرف شك، ظنّ پيدا كند و بر اساس آن به وظيفهاش عمل كند، اگر پيش از آنكه از نماز فارغ شود يكبار ديگر دچار شك گردد، بايد به وظيفه فعلى خود عمل نمايد. مثلًا ميان ركعت اوّل و دوّم شك كند و گمانش به دو ركعت باشد، يك ركعت ديگر بر همين مبنا بخواند، آنگاه گمانش از بين برود و به شك قبلى برگردد، در اينجا شك او، شك ميان دو و سه خواهد بود و بايد به وظيفه شك بين دو و سه عمل كند. ودر اينصورت اگر پيش از تمام كردن ذكر واجب سجده دوم شك نمايد ديگر نمى تواند به نمازش ادامه دهد بلكه نماز را از سر ميگيرد و اگر بعد از اتمام ذكر سجده دوم باشد نمازش با بنا گذاشتن به ركعت سوم صحيح ميشود، هما نطور كه در صورت اوّل ذكر شد.

(مسأله 1158) اگر نمازگزار در تعداد ركعتهاى نماز به ظن خود عمل كند و بر آن مبنا نمازش را به پايان برساند و بعد از فراغت از نمازش ظنّش بر طرف شود و دچار شك و ترديد شود، نمازش صحيح است و به شك خود اعتنا نمى كند.

(مسأله 1159) كسى كه در نماز شك كند و مطابق وظيفه بنا را بر بيشتر بگذارد و نمازش را تمام كند، اگر پيش از شروع در نماز احتياط بر كامل بودن نمازش يقين پيدا كند، نمازش صحيح است و نيازى به خواندن نماز احتياط نيست.

(مسأله 1160) اگر نمازگزار در تعداد ركعتهاى نماز شك كند و بنا را بر بيشتر بگذارد و نمازش را به پايان برساند، اگر پيش از آنكه نماز احتياط را به‌