امامان (عليهم السلام) نماز ميخواند، جايز نيست كه جلوتر از قبر شريف بايستد به طورى كه قبر شريف پشت سرِ او قرار بگيرد. بلكه بايد پشت سرِ قبر شريف و يا دو طرف آن (طرف بالاى سر و پايين پا) نماز بخواند.

(مسأله 724) كسى كه در حرم يكى از معصومين در طرف بالاى سر و يا پايين پا نماز ميخواند، اگر محاذى قبر شريف و يا اندكى جلوتر از آن بايستد، ولى عرفاً گفته نشود كه قبر شريف پشت سرِ او قرار دارد مانعى ندارد.

(مسأله 725) سجده گاه، يعنى محلّى كه در سجده پيشانى بر آن نهاده ميشود، گذشته از پاك بودن، بايد از اجزاى زمين و يا روييده از زمين باشد، به شرط اين كه معدنى، خوردنى و پوشيدنى نباشند.

(مسأله 726) براى سجده بهتر از هر چيزى تربت قبر امام‌

حسين (عليه السلام) ميباشد.

امام صادق (عليه السلام) مقدارى تربت براى سجده تهيه كرده بود و ميفرمود: «سجده بر تربت امام حسين (عليه السلام) حجابهاى هفتگانه را ميشكافد». و ميفرمود: «سجده بر تربت قبر امام حسين (عليه السلام) تا اعماق زمين هاى هفتگانه روشن ميكند».

(مسأله 727) سجده بر سنگهاى معدنى چون ياقوت و فيروزه و معادنى كه عنوان زمين بر آنها صدق نمى كند، جايز نيست. در بحث تيمّم به تفصيل (از مسأله 471 تا 488) در اين رابطه سخن گفتيم. هر چيزى كه تيمم بر آن جايز باشد، سجده نيز بر آن جايز است.

(مسأله 728) منظور از خوردنى و پوشيدنى كه سجده بر آنها جايز نيست، آن است كه قابليّت خوردن- ولو بعد از پخته شدن- و قابليّت پوشيدن- ولو بعد از بافتن- را داشته باشند.