مسأله 25- اگر در نگهدارى وديعه كوتاهى كند، سپس از آن برگردد به اينكه آن را در جاى محفوظى بگذارد و به آنچه در حفظ آن مؤثر است اقدام كند، يا زياده‌روى كند سپس از آن برگردد مانند اينكه لباس را بپوشد سپس آن را در بياورد، از ضمان برائت پيدا نمى‌كند. البته اگر مالك، بعد از فسخ عقد اول، عقد وديعه را با او تجديد نمايد، ضمان برطرف مى‌شود، پس مثل آن است كه مالى در دست غاصب باشد و بعد مالك آن را به عنوان امانت نزد او قرار دهد؛ زيرا ظاهر آن است كه با آن، ضمان برطرف مى‌شود به جهت اينكه عنوان عدوان (تجاوز) به استيمان (امانت‌دارى) تبديل شده است. و اگر او را از ضمان برى كند در سقوط آن دو قول است كه وجيه‌ترين آن‌ها سقوط ضمان است. البته اگر در دست او تلف شود و ذمّه‌اش به عوض آن مشغول گردد بدون اشكال برى كردن او از ضمان صحيح است.

مسأله 26- اگر وديعه را منكر شود، يا به آن اعتراف نمايد ولى ادعاى تلف شدن يا برگرداندن آن را بنمايد و بيّنه‌اى نباشد قول، قول او است با قسمى كه مى‌خورد. و همچنين است اگر بر تلف شدن توافق داشته باشند، ليكن مودع بر او ادعاى تفريط يا تعدى داشته باشد (و او منكر باشد كه قول او با قسم مقدم است).

مسأله 27- اگر وديعه را به غير مالك بدهد و ادعاى اذن از مالك بنمايد و مالك انكار كند و بيّنه‌اى نباشد قول، قول مالك است. و اما اگر در گرفتن اذن، او را تصديق كند ليكن تسليم آن را به كسى كه اذن داده، انكار كند، اين مورد مانند آن است كه ادعاى برگرداندن به مالك را نموده است در اينكه قول، قول او است (نه قول مالك).

مسأله 28- اگر وديعه را منكر شود اما وقتى كه مالك بر آن اقامه بيّنه نمود آن را تصديق كند ليكن ادعا كند كه قبل از آن‌كه منكر آن شود تلف شده است، ادعايش شنيده نمى‌شود، و قسم و بيّنه- با اشكالى كه دارد- از او پذيرفته نيست. اما اگر ادعا كند كه بعداً تلف شده است ادعايش شنيده مى‌شود، ليكن احتياج به بيّنه دارد. و با اين حال اگر انكارش بدون عذر باشد ضمان بر عهده او ثابت است.

مسأله 29- اگر به وديعه اقرار كند سپس بميرد، پس اگر آن را در عين مشخص معيّن كه در حال مرگش موجود بوده تعيين كرده باشد، همان عين از تركه‌اش خارج مى‌شود. و