بكارت يا از هر دو است، شك نمايد، بايد با داخل نمودن پنبه و كمى تأمل و سپس بيرون آوردن، آن را آزمايش كند و احوط و اولى آن است كه بعد از داخل نمودن پنبه مدتى آن را رها كند و سپس آهسته آن را بيرون آورد، پس اگر اطراف آن، طوق‌وار آلوده باشد، خون بكارت است- اگر چه صفات حيض را داشته باشد- و اگر خون به داخل پنبه فرو رفته باشد حيض است. و اين آزمايش واجب است، ولى معلوم نيست كه شرط صحت عمل زن باشد، پس (اگر اين آزمايش را انجام نداد) اقوى آن است كه اعمالش در صورتى كه با قصد قربت انجام گرفته باشد و معلوم شود كه حيض نبوده، صحيح است. و اگر آزمايش امكان نداشت رجوع به حالت سابقش- پاكى يا حيض- مى‌نمايد و بنا را بر آن مى‌گذارد و در صورتى كه حالت سابقش را نداند بايد احتياط كند و بين تروك حائض و افعال زنى كه در حال پاكى است جمع نمايد.

مسأله 6- ظاهر آن است كه دو علامت ياد شده- آلوده شدن اطراف پنبه و يا فرو رفتن خون در آن- در همه جا علامت بكارت و حيض مى‌باشند، حتى اگر در باكره بودن يا افضا (پاره شدن پرده بكارت) شك شود و در اين صورت نيز وجوب آزمايش خالى از وجه نيست.

مسأله 7- اگر خون حيض با خون زخمى كه در داخل مجرا است مشتبه شود بعيد نيست آزمايش واجب باشد، پس اگر خون از طرف چپ بيرون بيايد حيض است، وگرنه خون زخم است. ليكن ترك احتياط- حتى در صورتى كه حالت سابقه معلوم باشد- سزاوار نيست. البته اگر آزمايش ممكن نباشد بايد بر طبق حالت سابقه عمل نمايد و اگر حالت سابقه را نداند بايد بين اعمال زنى كه در حال پاكى است و تروك زن حائض جمع نمايد.

مسأله 8- حد اقل حيض سه روز و حد اكثر آن مانند حد اقل طهر (پاكى) ده روز است، بنا بر اين هر خونى را كه زن كمتر از سه روز و يا بيشتر از ده روز ببيند حيض نيست. و همچنين است آنچه را كه زن بعد از قطع شدن خونى كه بر اساس عادت و مانند آن، حكم به حيض بودن آن شده بود، بدون آن‌كه ده روز فاصله بيفتد، مى‌بيند و نمى‌توان حكم به‌